Svalastog ferdig.pdf - TEORA - Høgskolen i Telemark

Spørsmålet kan formulerast som ”Kva er ein nordmann?”. Danninga av
nordmannen var sterk og suksessfull og innebar historiekonstruksjonar. Det vart
”naturleg” for ein nordmann å tenke og handle på gjevne måtar, slik vart mytene
internaliserte i kulturen (Sirnes 1999: 57-58, Froestad 1999: 93-94, Tvedt 1999:
116). Desse mytane kan ha noko å gjera med korleis me tenker om identitet, og
korleis me ser oss sjølve i høve til dei andre.
Det er knytt ei mengde informasjon til identiteten. Noko av dette vil ein
kommunisere. Ein er ikkje berre den ein er, men eit døme på kva for eit
menneske ein er. Og ikkje berre det, men kva for ei utgåve av seg sjølv ein er.
Ulike kontekstar kan kalle fram ulike utgåver av den eigne personen. Gjennom
den ein er vert ein synleg for andre. På ein blunk vert det synleg kva for kjønn
ein har. Ein kjem til syne gjennom at andre ser ein. Men identiteten er meir enn
kjønn og alder. Dersom identitet er ein prosess er den ikkje heilt fastlagd, men
delvis i rørsle. Rørsla styrast av mennesket og viser til handling. Gjennom
handlingar kjem mennesket til syne.
”Og siden den tragiske efterligning er efterligning av en handling, og enhver
handling blir utført av noen som handler, og siden nu videre de som handler
nødvendigvis må være av en viss beskaffenhet hva karakter og tankeliv angår, -
for på grunnlag av karakteren og tanken bak en handling kan vi dømme om
handlingen og si at den er slik eller slik, - så er der altså naturnødvendig to
årsaker til handlingene, og disse er tanken og karakteren, ved dem lykkes eller
mislykkes alt” (Aristoteles: 27).
Aristoteles meiner at ein kan døme tankeevna og karakteren på bakgrunn av
handlingar. Handlingane er ikkje tilfeldige, men knytt til den eigne personens
evner. Det indre vert synleg gjennom ei spegling i det ytre uttrykket. Med andre
ord er det eit samband mellom handling, tanke og karakter. Me kan trekkje
slutningar frå det me ser ( handlingar) til det me ikkje ser (tanke, karakter).
122