Show publication content!

– No i zrobiłem płaskorzeźby – opowiada Konieczny.
Ludzie uwiecznieni na ścianach cokołu nie różnią się niczym
od proletariackich bohaterów utrwalanych w kamieniu i spiżu
we wczesnym PRL. Tak jak i tam, tak i tutaj lud pcha taczki, na
nogach ma gumiaki, a na głowach berety- To są przecież realne
rzeczy, nadal buduje się w gumiakach – tłumaczy Konieczny.>
[...] Estetyka pozostaje mniej więcej ta sama, zmieniają się tylko
bohaterowie. Posągi Lenina i jego towarzyszy ustąpiły miejsca
księdzu Popiełuszce, Piłsudskiemu i przede wszystkim Janowi
Między MDM a Minneapolis. O kilku mitach socrealizmu
181
Pawłowi II. Ich uroda jest zwykle odwrotnie proporcjonalna do
pompy, z jaką są odsłaniane” 15 .
Kochana przez lud konwencja była i jest w gruncie rzeczy
żywa przez całe dziesięciolecia. Polityczne nakazy i hasła
narzuciły jej swego czasu rolę politycznej propagandy. Odrzucenie
tych naleciałości pozwoli zająć się sprawami tak formy,
jak i treści, wyeliminować nieudolne i toporne kicze, oraz nabrać
do sprawy właściwego dystansu już bez mitów.
Niniejszy tekst został opublikowany w pracy: „Rzeźba” w architekturze,
Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego, 2008.
Fot. 1. Paweł Maliński, Pomnik Budowy Drogi Brzeskiej 1825, Warszawa ul. Grochowska
15 Łukasz Radwan, Jan Paweł Lenin,”Wprost” 2006 nr.44, s.114-115