Show publication content!

(Nie)świadomość socrealizmu. Architektoniczne i historyczne dziedzictwo na przykładzie łódzkiej architektury mieszkaniowej.
– wpisanie w kontekst miejski, pejzaż miejski, osadzenie
w tkance, obiekty wyróżniające się na tle miasta,
regionu.
Wartość użytkowa:
Proste i funkcjonale zespoły kreują przede wszystkim
środowisko mieszkaniowe i do dzisiaj z powodzeniem pełnia
swoją funkcję.
***
Problem dziedzictwa kulturowego przywołuje rozmaite
konteksty-fi lozofi czne, społeczne, gospodarcze, psychologiczne
wydaje się, ze często ze szkodą dla samego obiektu. Ponad
50-letni dystans czasowy pozwala przychylniej odnieść się do
budynków okresu realizmu socjalistycznego. Prezentują one bowiem
spójną koncepcję, logiczny układ i czytelny sposób zorganizowania
przestrzeni. Obiekty z tego czasu cechuje często wysoka
jakość urbanistyczna i artystyczna, którą należy utrwalać.
Fot. 1. Rynek Starego Miasta współcześnie, pierzeja wschodnia. Fot. A. Sumorok
Fot. 2. Podcień ze stropem kasetonowym. Fot. A. Sumorok
213
Na tle późniejszych dzieł dezurbanizacyjnych związek obiektu
z ulicą, pewna próba „geometryzacji” przestrzeni rysuje się jako
niezwykle harmonijna i paradoksalnie dla systemu totalitarnego
ludzka cecha. Często, najczęściej, problemem nie jest sama
architektura, lecz nadbudowane nad nią znaczenie, znaczenie,
które także powinno się utrwalać dla przyszłych pokoleń, „ku
przestrodze i pamięci”. Walka o zachowanie architektury socrealistycznej
to walka o dobre budynki oraz pamięć i, niezależnie
od naszych chęci, ciągłość życia społecznego.
Za pozytywny przykład stosunku do dziedzictwa socjalistycznego
uznać można berlińską Karl - Marx Alee, socrealistyczną,
historyczną, imponującą pod względem architektonicznym.
Stanowi ona jednak nie tylko kuriozalną atrakcję
turystyczną, „skansen” komunizmu, ale dzięki odpowiedniemu
komentarzowi (przede wszystkim tablice informacyjne)
posiada nieocenioną wartość dydaktyczną i poznawczą.