Nº 1991 - Asociación de Escritores en Lingua Galega

editoregana joan, eta beste berrogei kendu behar izan nizkion. Testu hura ehun eta
bost orritan gelditu zen. Geroxeago dio: lehen borradoreaz hitzegin baino lehen,
lehen orrialdeaz hitzegin nahi nuke. Garrantzi haundia du orrialde honek, ze bi
ondorio eduki baititzake : irakurlea liburuan sartzea, ala irakurlea zapuztea.
Konturatzen da, berak urte batzuek baditu eta, beharbada halako jokaera, batzuei,
gazteei, kasu, gogorra egingo zaiela. Horregatik esaten du halako batean :
harrigarria da, zenbat hasarretzen diren idazle gazteak honelako huskeriekin,
editoreak pertsonai bat kentzeko edo berrogei orrialde kentzeko esaten dienean.
Idazle batek, bere orguiloa adierazteko aukera asko izaten ditu bizitzan, egoera
zailago eta garrantzitsuagotan.
Beraz, nik uste dut bi familiak ondo bereizten direla. Badakizue, hitzegiterakoan
zorroztu egin behar dela, areagotu behar da txuria eta areagotu behar da beltza.
Halere, nik nere iritzia eman beharko banu, –seguru asko dagoeneko antzeman
zait–, gaurko egunerako egokiagoa iruditzen zait Patricia Highsmithen jokaera
Baudelairek eduki omen zuena, edo nik egozten diodana baino. Jakina, lehengo
mendean, idazle bati edo poeta bati, elite batekoa zela sinistea errezagoa zitzaion.
Lehengo mendean, auskalo, beharbada jendearen erdiak ez zekien irakurtzen ere.
Eta gaur egun, jendeak badaki irakurtzen, eta jendeak badaki batek historiaz,
besteak kulturaz eta hurrengoak badaki zibernetikaz. Beraz, publikoarekiko tarte
hori ikusten duenak, gutxiengo baten partaide sentitzen denak, lehenengoak baino
askozaz lan gehiago dauka.
Orain, luzatu egin nahi nuke azken puntu honi buruz esandakoa. Zeren ene
iritziz, dela Baudelairen dela Patriciaren erantzuna, ez baita halabeharrez etortzen,
baizik eta ideologia literario baten barruan.
Aspaldi ez dela, Idazle Jainkotuen konstanteak izeneko artikulua argitaratu
nuen, eta orain errepikatu egingo dut han idatzitakoa. Zeren...ni seguru nago,
Baudelairen zale direnak, edo familia horren barruan sentitzen direnak, gutxiengo
baten alde jokatzea aukeratzen dutenak, konstante batzuk izaten dituztela. Seguru
nago, kasu, artista hitza gustatu egiten zaiela, eta holako esaldi batzu aditzen
zaizkie batzuetan. «Ni ez naiz pintore, ze pintore edozein izan baitaiteke. Brotxa
batekin etxeak pintatzen dabilena ere bai. Horregatik, nahiago dut artista hitza».
Ez da nik asmatutakoa hau, baizik euskal pintore batek deklarazioetan esandakoa.
Maite duten beste hitz bat sortzaile hitza da. Jeneralean, pintore, edo idazle
edo musiko huts baino zerbait gehiago direla adierazteko erabiltzen dute hitz hau.
«Ni ez naiz idazlea bakarrik, sortzailea ere banaiz» esaten dute. Jakina, sortze hori
zer den esplikatu nahian egiten dituzte figurak eskuarekin, baina ez dugu jakiten
sortze hori zer den beraientzat. Hala eta guztiz ere, sortzaile izan nahi dute oro
har, kosta lain kosta, halaber, oso arrunta da jende mota honek holako
deklarazioak egitea: idaztea bakardadea da, idazlea bakardadera kondenatuta
dago. Esaten dute hau oso serio, gainerako jendea beti plazan dantzari ibiliko balitz
bezala. Oro har arotzak eta mekanikoak baino gehiago hitzegiten dute bere lanaz,
eta, okerragoa dena, ukitu esoterikoak ahaztu gabe. Aukera ematen badiete,
inolako lotsarik gabe kontatzen dute beren bizitza mahai-inguru bat aprobetxatuz
GALEUZCA
113