Nº 1991 - Asociación de Escritores en Lingua Galega

apaciguar a vontade para acadar a venturanza, da man de Séneca, da experiencia
mística de Juan de la Cruz ou de Schopenhauer. Pimentel aparece como un poeta
de acougos e permanencias, de serenidades.
Sérvese, asimesmo, dos estudos de Semiótica de Julia Kristeva para analizar a
polisemia do texto pimenteliano, donde a vida está intimamente vinculada coa
obra.
Sinala a evocación de Rosalía no reino simbólico da morte. Rosalía aparece
como un despoxamento material: «sen corpo, sen traxe, sen ruído..» «delantal de
camposanto». Galicia, como Rosalía, permanece inmóvil, cara o mar tenebroso,
chamada polos náufragos.
Contrastando con esa melancolía aparece a chamada á vida, o enerxico
rexeitamento dos tópicos e da expresión funeral, nos coñecidos versos: Non
convén chorar máis./Ela chorou por todos e para sempre./Calemos. Exhortación
que Pimentel repite no poema «Nai de Galicia», no que insta a Rosalía: «Berra forte,
érguete;/ chama aos teus afogados/e aos teus mortos;/falalles duro...»
Noutros apartados compara unha pasaxe de «A poesía é o gran milagre» con
certas pautas bíblicas de «O libro de Xob», ou a linguaxe como conxuro baseándose
nas relacións da conciencia humana co mundo cósmico que sinala Walter Porzig.
Luz Pozo Garza, delicada poeta, preséntanos a obra de Pimentel como unha
reflexión existencial, pero, asimesmo, os seus extensos e profundos coñecementos
literarios fan múltiples e suxestivas relacións da obra do poeta.
Tamén no eido da literatura, é de publicación recente «Viaxens na Literatura»
(Laiovento, 1991), de Elvira Souto.
Parte a autora da análise das viaxes como busca, das viaxes como coñecemento
ou recoñecemento que serían os alicerces de toda literatura funcional. A autora
dubida desde aserto, pero concorda en que é un tema e un mito decisivo e un dos
principais lugares comúns da literatura. Dedícase, pois, a descubrir viaxes na
literatura galega e portuguesa, ou, mesmo, a ausencia de viaxes como na obra de
Manuel Antonio, «De catro a catro», que define como viaxe oximórica dun navío
que paira, pero non navega.
Continúa pola viaxe heroica da novela «Scorpio» de Carballo Calero. Séguelle a
viaxe iniciática que exemplifica na obra «Amor de Artur» de Méndez Ferrín, no que
o héroe representa o colectivo e aparece como proxecto de futuro nacionalista.
Ven a continuación unha viaxe contra o tempo, patente na obra de Alvaro
Cunqueiro, «Se o vello Simbad volvese ás illas». Titula «A viaxe pícara» á que realiza
pola novela «O Mosteiro» dunha das grandes escritoras portuguesas actuais,
Agustina Bessa- Luis. Elvira Souto descobre aquí un exercicio audacioso de
desmitificación dos itinerarios sebásticos, tan queridos e abondosos na literatura
portuguesa. Viaxa tamén pola transcendencia mítico-simbólica da novela «O Ano
da Morte de Ricardo Reis» de José Saramago.
Sen dúbida, é orixinal a forma que elexiu Elvira Souto para achegarse ás obras
GALEUZCA
27