Nº 1991 - Asociación de Escritores en Lingua Galega

mullleres encarnadas na mítica Scherezade. Durante xeracións, as nais, as avoas,
cos seus contos, cantigas, xogos lingüísticos, foron o primeiro contacto literario das
crianzas. Este fíxose con arrolo de voz feminina. A primeira percepción literaria da
infancia é musical e feminina. Considera a linguaxe materna como linguaxe arcaica
e pre-lóxica que emparenta coa vangarda surrealista, co dadaismo. Analiza as
tendencias literarias da literatura infantil feita por mulleres galegas e constata a
ruptura dos papeis tradicionais que se encontra nas últimas xeracións.
Noutro apartado estuda a figura controvertida da poeta María Mariño Carou, tan
ligada ao poeta Novoneyra, que foi o encargado da aportación da obra e da
biografía da escritora. Fica convertida nun símbolo de comunión coa terra do
Courel. Esta poeta sérvelle á autora para considerar os prexuicios androcéntricos
sobre a obra de muller. Pasou con Rosalía e pasa coas escritoras actuais porque
pesa sobre os críticos o prexuicio da inferioridade cultural das mulleres.
A relación do sexo coa escrita revélaa na obra de Margarita Ledo Andión como
participante da escrita da diferencia e permítelle facer unha desmitificación da
chamada escrita «feminina».
Remata con un estudo pormenorizado das escritoras galegas na Hª, coas
diferentes correntes e ideoloxías. Un apéndice sobre a Galicia Mindoniense de
Marina Mayoral, dá fin a este magnífico libro de ensaios literarios.
Dous libros de autoría feminina sobre o poeta Luis Pimentel viron a luz nos
últimos meses. Refírome a: «Rosas na Sombra» (Edicións do Cumio 1991) de Pilar
Pallarés. A autora, ademáis de facer un recorrido amplo e preciso pola vida e obra
do poeta, recolle, con intuición e grande sensibilidade, os matices, a fraxilidade,
a contemplación do mundo dese un case místico que foi Pimentel. Móstranos a dor,
simbolizada en rosas sen voz e cabeleiras mortas, a poesía como grande milagre
do mundo, como o misterio do ser, como voz interior do poeta lucense.
Ninguén mellor que a sensibilidade esquisita de Pilar Pallarés para introducirse
na esencia pimenteliana, na percepción dese poeta sutil e delicado que latexa ao
compás do sangue da comentarista.
Pero ela non é a única muller que comulga coa poesía de Luis Pimentel, xa que
uns meses antes aparecera o libro de Luz Pozo Garza, «A Bordo de Barco Sin Luces
ou o Mundo Poético de Luis Pimentel» (Sotelo Blanco 1990). Da autora xa
coñecíamos a mestría e profundidade das análisis literarias. Neste caso parte do
predominio da polaridade negativa para organizar o edificio poético sobre a
negación que Pimentel, como Mallarmé, realiza na súa poética, até chegar á
negación suprema da morte.
Noutro apartado está o tema do mar. Contrastando co mar de Manuel Antonio,
a autora constata que o mar é negativo para o poeta lucense, é un factor
desestabilizador que provoca desacougo e indefensión; é un mar odioso, un
elemento agresivo con clamores de soidade. Porén, a terra é acolledora e mansa.
O cesamento de vontade, «No hacer nada/ nada, nada./Estar quietos, mirando/
el día que comienza», escribía Pimentel, é analizado como a necesidade de
26 GALEUZCA