Nº 1991 - Asociación de Escritores en Lingua Galega

¿Qué masas?
MANUEL RIVEIRO
Na literatura galega actual estase a borrar de todo a clásica liña divisoria entre os
poetas e os narradores. Supoño que isto non é cousa grave, pero non podo menos
que doerme por que desapareza a vella distinción de sempre entre os poetas,
supostamente seres puros e soñadores das alturas celestiais, e os narradores, tamén
supostamente donos da realidade e cos pés afirmados no chan.
Neste prosaico mundo da prosa onde nos remexemos con dificultade, vénse
manifestando xa hai tempo unha certa alarma pola irrupción dos poetas no eido
da narrativa. Cada quen de nós anda rosmando para o seu colo que «eramos
poucos, e aínda por riba veñen estes». Certamente que é así, pois que cada vez som
máis os que se pasan a esta banda facendo máis dura a competencia. Porque
asemade hai que recoñecer que se como versificadores eran bos, como prosistas
non o son menos, como ben o acreditan nas súas novas publicacións.
Paréceme lamentable que mingüe de tal xeito o número dos rapsodos estrictos,
esclusivos e incontaminados. A cada paso son menos, e coido han ser xa
pouquechos os que poidan chamarse poetas puros. Na medida das miñas cativas
posibilidades, estou disposto a correxir esta situación. E incluso a darlle a volta,
virándoa do revés.
Así foi que, nas celebracións da recente Feira do Libro aquí na Coruña,
manifestei publicamente a miña intención de abandonar-la narrativa e pasarme
esteiriño ó eido da poesía. Mais velaí que, para o meu pasmo, ninguén se amosou
abraiado, escandalizado, alarmado ou desolado perante tan transcendente decisión.
E ata incluso me pareceu que entre o público presente xurdiron algunhas risas
pouco ou nada disimuladas. Pero a miña ameaza non foi en baluto, e calquera día
se verá o mundo estarrecido cando eu dea un paso que vai causa-lo asombro, o
desconcerto, a inquedanza, e finalmente o enfervorizamento das masas.
As masas, velaí. A iso era, ás masas, a onde eu quería chegar con ese longo
exordio de moita codia e pouco miolo.
As masas, propiamente as masas de lectores, disque as hai por algures. Xa que
logo teño que crer nelas aínda que nunca as vise, talmente coma o artigo de fe dun
voluntarista culturismo literario.
O tema do que compría falar era xusto ese, ó que de feito xa renunciei: novela
de masas - novela de minorías.
92 GALEUZCA