Nº 1991 - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Ez da haustura formalak izatea. Poema-building-ak ez dira poetak bizitzeko. Ez
errimarik ez puntuaziorik gabe idazteak ez dakar hausturarik. Hain dira teknika
erabiliak ezer gutxi dute untzi izotzausletik. Horregatik, uste dut hausturaz ari
garenean beste zerbaiten gainean ari garela. Begi garbiez. Zintasunaz esan nahi da.
Kamuflaje uniformedun poeta bat nekez mintzatuko da bere ahotsez. Poetok:
kiratsa dario poesiari. Bigarren milakoaren hondarretan, nola erreibindikatu
zintasuna eta horrekin batera canon-aren txipa gure mezaliburuen kontra zapuztu?
Dena esanda dago. Modako esaera izan da gurean. Ez zait ardura. Benaz. Ez
dakit horrela den. Izanda ere, artearen lana da norberak bere ahotsez esatea.
Amics catalans. Amigos galegos. Anai-arreba eta etsai euskaldunok. Kezkagarria
da gure hizkuntza. Kezkagarria da gure euskalki sanskritoaren bila aritzea poesia
egiterakoan. Kobarde mulkoa gara. Mulkoa gara mende honetan bertan sortutako
hitz bakarra ez darabilgun poetak. Kantutegiek txikitu gabeko poetak nahi ditut,
erritmo borobileko sonetoak asasinatu gabekoak, uda ikastaroetara gonbidatu
gabeko poetak.
Esan zuen Manoel Antoniok: «Os vellos no son os que escrebiron fai moitos anos
aqueles son os devanceiros. Os vellos son os que escreben hoxe como si vivesen
no antonte dos séculos».
Ikusitakoak ikusita, gaitzagoa da poesian sinestea ezein jainkotan baino.
Eskerrak badiren boligrafoak lanean jartzeko adinako fedeak.
82 GALEUZCA