6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

on van vreugde wordt als hij ‘het toch doet’. Juist door ergens moeite
voor te doen wordt de ervaring daarna waardevoller 43 .
Producent Alberto Alessi zelf schrijft de verschijningsvorm van de
citruspers trouwens toe aan de inspiratie uit een maaltijd met inktvis in
een Italiaanse pizzaria (Norman 2004: pp.112-113). Lloyd en Snelders
(2001) laten echter overtuigend zien dat het uiteindelijk de combinatie
van inspiratie uit de omgeving (inktvis en het uitpersen van een citroen)
3.1 Alessi en Starck
43 ) Dit principe voelt intuïtief goed
aan, maar als het consequent wordt
doorgevoerd levert dit wel een rare
situatie op. In het uiterste geval zou
een consument volgens Lloyd en
Snelders dus een voorkeur moeten
hebben voor het meest onbruikbare
ontwerp. Het omgekeerde lijkt hier
meer het geval: als een consument
al in een eerder stadium een hechte
band heeft opgebouwd met een
product zal een bepaalde onhandigheid
vergoeilijkend als ‘charmant’
worden ervaren en op die manier
bijdragen aan de specifieke productervaring.
Andersom lijkt er geen
causaal verband: onhandigheid in
het gebruik zal niet per definitie
leiden tot een betere band met het
product.
44 ) Een ‘girotondo’ is een kinderliedje
waarbij een rondedans wordt
gedaan, vergelijkbaar met ‘Jan
Huigen in de ton’.
en de particuliere interesse in sciencefiction van Philippe Starck was,
die tot het ontwerp heeft geleid. In een eerdere ontwerpschets had
Starck ook nog de draaiende beweging bij het vruchten persen in de
kop verwerkt, waardoor het object ook nog op een slagroomtoef leek
[Figuur 3.6].
Eenzelfde vrolijk stemmende herkenbaarheid als bij de Juicy Salif in
relatie tot de Kuifje-raket, sprak ook uit de objecten die Alessi enige
tijd later op de markt bracht in het project ‘Girotondo’. De ontwerpers
van deze serie, Stefano Giovaninni en Guido Venturini, waren zeer
bewust op zoek naar herkenbaarheid: ‘Het oorspronkelijke plan voor
de Girotondo serie voor Alessi bestond uit een serie objecten die waren
gedecoreerd met een rij uitgeknipte figuurtjes. Dit plan betekende een
eliminatie, of beter nog, een reductie van het ontwerp van het object
tot een absoluut minimum, waarbij alles afhing van een iconografisch
en figuratief element dat iedereen kan herkennen.’ (Gabra-Liddell et
al. 1996: p.121) [Figuur 3.7]. De ontwerpers formuleren het wat complex,
maar het is hetzelfde als een bordje herkenbaar maken door er
een Delfts-blauwe molen op te schilderen. Omdat iedereen de molen
als ‘figuratief element’ herkent, kan het ontwerp van het bordje zelf
vervolgens beperkt blijven tot een voor iedereen vertrouwde standaard
vorm: de ‘reductie van het ontwerp’ waar Giovaninni en Venturini het
over hebben.
Giovaninni en Venturini vervolgen echter: ‘De figuurtjes lijken op de
poppetjes die kinderen uit papier knippen. Het idee was om roestvrij
staal te gebruiken alsof het papier was: de kleine figuurtjes vormen een
cirkel, alsof ze hand in hand een girotondo 44 doen en samen de objecten
op de schaal bijeenhouden.’ (Gabra-Liddell et al. 1996: p.121). De werkelijke
vernieuwing moet gezocht worden in het gebruik van poppetjes
103