6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

3.1 Alessi en Starck
3.1 Alessi en Starck
35 ) Dit was nog vóór de eerste presentatie
van Memphis in Milaan (!),
Mendini was echter met Alchymia al
vanaf 1979 actief in het postmodern
ontwerpen. De uiteindelijke presentatie
van de serviezen was twee
jaar later dan de eerste Memphis
tentoonstelling van ‘concurrent’
Sottsass (zie hoofdstuk 2, hieraan
voorafgaande).
36 ) Later refereerde Alberto Alessi
(2008) enigzins geamuseerd aan zijn
samenwerking met Salvador Dalí,
waarbij hij voor het project van de
kunstenaar een flinke lading stalen
vishaken bestelde. Het ingenieuze
en licht megalomane dadaïstische
productidee van de kunstenaar werd
echter door vader Carlo afgeblazen
(Alessi 1999). Later heeft Alberto
nog verschillende ontwerpers tevergeefs
een bestemming voor vijftigduizend
vishaken laten verzinnen.
Het Italiaanse familiebedrijf Alessi had al een lange traditie in het samenwerken
met kunstenaars en bekende ontwerpers toen begin jaren
tachtig op instigatie van Alberto Alessi en Alessandro Mendini het
postmodernisme definitief werd binnengehaald met het ‘Tea & Coffee
Piazza’ project. Naar een idee van Mendini werden elf vooraanstaande
architecten in 1980 35 uitgenodigd om in alle vrijheid een thee- en/of
koffieservies te ontwikkelen in de studio’s van Alessi in Crusinallo in
Noord-Italië. De resultaten werden in gelimiteerde oplage geproduceerd
en in oktober 1983 internationaal gepresenteerd in twee designgaleries:
de Chiesa di San Carpoforo/Centro Internazionale di Brera te Milaan en
de Max Protetch Gallery te New York. Alberto Alessi was opgetogen
over het resultaat, ondanks de voor die tijd atypische uitkomsten: ‘From
it [the project] Alessi certainly emerges enriched as regards design and
mass production too. It does not matter if some of these coffee-pots look
more like buildings than coffee-pots...’ (Mendini et al. 1983: p.5) [Figuur
3.1].
Het project had als direct uitvloeisel samenwerking met Michael Graves
tot gevolg. Deze samenwerking werd een van de grootste successen van
Alessi, nadat eerdere avonturen met kunstenaars op niets waren uitgelopen
36 . De fluitketel die architect Michael Graves voor Alessi ontwierp,
werd door het publiek onmiddelijk omarmd door de heldere vormgeving
en de anekdotische vertrouwdheid van het fluitende vogeltje
[Figuur 3.2]. De ketel groeide uit tot het best verkopende object van de
firma; er zijn er inmiddels meer dan twee miljoen van verkocht (Graves
& Associates 2008).
97