6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

3.2 Philips
48 ) Zie Figuur 3.2, hieraan voorafgaande.
ouderwetse deurtje: het aan het oog onttrekken van de ‘lelijke’ beeldbuis.
Het ontwerp ging dus nadrukkelijk in op de interactie die de gebruiker
met het object had. In alle ontwerpen uit het project kwam trouwens
de techniek alleen op de achtergrond aan bod. Steeds stond de emotionele
verbondenheid met het product voorop. Volgens Mendini was
dat in dat stadium van de ontwikkeling van het product televisie het
belangrijkst: ‘Wanneer we zijn technische en functionele geldigheid als
vast gegeven beschouwen, wordt een designobject tegenwoordig alleen
fascinerend en betekenisvol, wanneer het in staat is zich sympathieke
mentale, spirituele en rituele waarden toe te eigenen.’ (Marzano et al.
1995: p.19).
Dit idee van Mendini komt trouwens perfect overeen met de productfasentheorie
van Eger (2007). De ontwerper betoogde hier zonder het
te weten dat het product ‘televisie’ de fase van ‘bewustwording’ had
bereikt. Het door Mendini genoemde sympathieke aspect kwam tot uitdrukking
in het bij de door hem geleidde workshop gemaakte ontwerp
van Benny Leong, waarbij je gezellig naast het toestel op het kleedje kan
gaan zitten om met de in het tapijt verwerkte elektronica de televisie te
bedienen: een vroege voorloper van een elektronisch product als huisvriendje
[Figuur 3.37].
De workshop onder leiding van Stefano Marzano heette ‘Eerste schreden
in het tijdperk van de ziel’. Marzano was voornamelijk opgetogen
over de vorm waarin de workshop was gegoten: ‘Eén belangrijk aspect
van de workshops was de context waarin ze werden gehouden. Ze
waren experimenteel in die zin dat ze de vaak complementaire kennis
en krachten bundelden van een grote industriële producent en kleine,
gespecialiseerde ontwerpstudio’s.’ (Marzano et al. 1995: p.10), waar hij
aan toevoegt: ‘Een tweede belangrijk aspect van de workshops was hun
opzet. In de workshops werkten de ontwerpers als ‘Gezellen’ onder
leiding van oudere, meer ervaren collega’s - de ‘Meesters’. De Meesters
bepaalden het thema van de workshop en gaven praktische hulp en
stimulans. Deze specifieke werkwijze had wel iets van wat gangbaar
was in de kunstateliers in Florence van de Renaissance. Daar leerden
meester en gezel in onderlinge samenwerking hoe vragen te stellen,
117