6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

3.3 Conclusie
3.3 Conclusie: de vroegere tegendraadsheid is gemeengoed geworden
57 ) Zie Figuur 3.13, hoofdstuk 3.1,
hieraan voorafgaande.
58 ) Zie Figuur 3.2, hoofdstuk 3.1,
hieraan voorafgaande.
59 ) Zie Figuur 1.28, hoofdstuk 1.5,
hieraan voorafgaande.
Begin jaren negentig was de vroegere tegendraadsheid min of meer
gemeengoed geworden: de woontrends leken op den duur zelfs gedomineerd
te worden door postmoderne ontwerpen [Figuur 3.56]. Andrea
Branzi was in 1993 dan ook opgetogen over zijn samenwerking met
de industrie, maar tegelijk ook wat verbitterd omdat het zo lang had
moeten duren: ‘[…] aan al deze ontwikkelingen werd in de jaren tachtig
de naam nieuw design gegeven. […] Met uitzondering van enkele
geïsoleerde gevallen, drongen deze nieuwe mogelijkheden niet door tot
de belangrijkste industriële organisaties. Deze bedrijven, die culturele
vooroordelen hadden tegen dergelijke alternatieven, gingen helemaal
op in het perfectioneren en specialiseren van bestaande productsoorten
en verwierpen geavanceerde experimenten met zaken die men te
innovatief vond.’ (Marzano et al. 1995: p.150). En dat is misschien wel
de belangrijkste conclusie voor deze periode; dat het allemaal zo lang
geduurd heeft. Maar dat is, zoals we in het vorige hoofdstuk gezien
hebben, ook de schuld van de postmodernisten zelf; zij droegen aanvankelijk
immers een nihilistisch ‘anything goes’ uit. Onder het adagium
‘alles kan, als het maar niet functionalistisch is’ werd de bruikbaarheid
van de postmoderne productontwerpen nogal eens uit het oog verloren.
Het heeft hierdoor een tijd geduurd voordat de gevestigde industrie
de waarde van de onderliggende boodschap -de op de gebruiker georienteerde
vormgeving- inzag en een manier had gevonden om deze te
koppelen aan de functionaliteit van haar eigen producten.
Daarnaast schrijft Olivier Boissière in 1993 over het postmodernisme
in het industrieel ontwerp: ‘Memphis wilde de taal van de vormen en
kleuren vernieuwen en voorrang geven aan de ‘persoonlijkheid’ van het
object.’ (Bellati 1993: p.25). Maar in de toepassing van de ideeën van
129