6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

6.2 Ontwerpgrepen
6.2.1 Ontwerpgreep 1; het combineren van verschillende domeinen
87 ) Zie hoofdstuk 4.1, hieraan
voorafgaande.
88 ) Ware het niet dat natuurlijk
niemand het in zijn hoofd haalt
daadwerkelijk iets op te gaan bergen
in dit onbetaalbare kunstwerk uit
een serie van vijf. Het gaat bij Dalí
meer om het achterliggende idee,
dan om het maken van een echt
opbergmeubel. Bij Tejo Remy is de
kast ook daadwerkelijk -mede- als
gebruiksvoorwerp bedoeld.
Dit principe is een veralgemenisering van put together parts that do not
match uit de workshop van Mendini. Bij deze werkwijze combineert
men in een ontwerp het basisproduct (bijvoorbeeld een boekenkast)
met een item (bijvoorbeeld een krik) dat uit een andere wereld komt
(de garage, in dit voorbeeld van de ‘Wagenheberregal’ uit hoofdstuk 2.3,
hieraan voorafgaande). Dit is een sterk betekenisgevend principe omdat
door de confrontatie van de twee werelden de gebruiker bijna wordt
gedwongen om na te denken over de associaties die de afzonderlijke
delen oproepen. Het gaat bij het tegendraads ontwerp hierbij dan ook
vooral over de combinatie van onverwachte dingen. Dit laatste kunnen
we beschouwen als een ‘uitvinding’ van de surrealisten, met veel succes
toegepast door de postmodernisten en recentelijk weer ‘herontdekt’
door de conceptueel ontwerpers: ‘…geheel in overeenstemming met
de door de surrealisten zo bewonderde en vaak geciteerde regel uit het
prozagedicht Les Chants de Maldoror (1868-1869) van Comte de Lautréamont.
“Mooi [...] als de toevallige ontmoeting van een naaimachine en
een paraplu op een ontleedtafel!”’ (Wood & te Duits 2007: p.194).
De door Salvador Dalí in samenwerking met Marcel Duchamp getransformeerde
Venus van Milo was in eerste instantie bedoeld om het
symbool van de schoonheid te de-mystificeren (Wood & te Duits 2007:
p.94) [Figuur 6.19]. Maar met dit object krijg de gebruiker ook eenzelfde
ervaring als met de ‘Chest of Drawers’ van Tejo Remy 87 . Spulletjes
worden niet meer opgeborgen in het anonieme ‘derde laatje van
boven’, maar in de buik of het been of het hoofd van het object. Hierdoor
krijgen de spullen een herkenbare eigen plek en worden daardoor
zelf ook weer specialer en zijn beter terug te vinden 88 . Dalí en Duchamp
201