6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

1.2 Vorm-geven
1.2 Vorm-geven
Als we ons ten doel stellen om enig houvast te creëren voor de hedendaagse
ontwerppraktijk, is het verstandig om aan te geven binnen
welke beperkingen we die doelstelling willen bereiken. Dit betoog gaat
uiteindelijk alleen over vormgeving. Daarmee bedoelen we echter wel
vormgeving in brede zin, dus het gaat er niet om te bepalen of geel beter
is dan groen, of over wat een harmonieuze verhouding is, of wat een
bepaalde groep mensen mooi vindt of niet. We bedoelen het letterlijk
vorm-geven in de zin van het in een bepaalde vorm gieten of materialiseren
van een idee. Roozenburg en Eekels (1991: pp.11-13) duiden deze
fase van het ontwikkelingsproces aan met ‘strikte ontwikkeling’ [Figuur
1.7]. Dat wil zeggen: van productidee naar een gematerialiseerde versie
van het product. Het productidee als input van deze fase kunnen we
zien als een abstracte weergave van het gewenste product. Meestal in de
vorm van een tekstuele beschrijving, soms ook ondersteund met visualisaties
van bijvoorbeeld context, sfeer of doelgroep. In het geval van de
telefoon uit de eerdere illustratie, zou de beschrijving van het abstracte
product kunnen luiden ‘een mobiele telefoon om contact te onderhouden
met vriendinnen die ook veel waarde hechten aan uiterlijk en
mode’. Tijdens de ‘strikte ontwikkeling’, ook wel synthese genoemd
moet er dan een vorm gezocht worden om dit idee een concrete materiele
invulling te geven. In het voorbeeld heeft dat dus geleid tot een ontwerp
van een mobiele telefoon als een glimmend sieraad [Figuur 1.1].
Vormgeven in de zin van materialiseren van een idee kunnen we opdelen
in primaire en secundaire vormgeving. De primaire vormgeving is
een beschrijving van wat de vorm is (of wordt), zoals een CAD-systeem
een vorm vastlegt in de computer. De secundaire vormgeving is vervol-
23