geschiedenis

der Syftematifche Godgeleerdheid. 91het gelukkig bidden kan. Zijn gebed XVII-is een enkel lijdlijk gebed, 't welk geengebed is. — In het derde hoofdltukleert hij, dat een mensch door overdenkingen een daadlijk gebed niet tot devolmaaktheid komen kan - , indien de menschvolmaakt wil worden , moeten alle de vermoogenszijner ziel gebonden, en zijn gebedlijdlijk zijn. Ken lijdlijk biddendeziel moet aan niets denken, zelfs niet aanGod, niet aan de Drieëenheid, veel minaan eenige gefchaapen dingen. — In 'tvierde hoofdftuk leert hij, dat'eene zielzich niet bedroeven moet, wanneer zijde dorheid van haare gebeden befpeurt,naardien er een tweezoortig gebed is,een teder, aandoenlijk gebed, vol vanliefde, gevoel, en fmaak, 0-.2 een donkergebed, vol van verzoekingen. Het eerftegebed is voor beginnenden, en wordtvan God gefchonken, om hen te lokken,en het tweede gebed is voor verdergevorderden,die reeds op den weg na devolmaaktheid zijn, en wordt van Godbefchikt, om hunne zielen te zuiveren.In 't eerfte gebed behandelt God de zielals een zinlijk denkend kind, en in hettweede als een volkrachtig man. „ God,"zegt hij, „ bedient zich van deeze dorheid„ in het gebed, als van een dekfel, op„ dat wij niet weeren zullen, wat God„ in ons werkt, en wij zo vernederd moo-„ gen worden. Wanneer wij altijd wisten,„ wat God in ons werkte, zoude de hoog-» moed ons ligtlijk bekruipen, en wij,» ons