geschiedenis

der Syflematifche Godgeleerdheid. 95van MOLINOS 2gdaanig waaren, als dit XVII.over het Avondmaal , zouden wij hem EEUW.zeker niet onder de verdwaalde Mijstiekenkunnen tellen. Nu en dan fpreekceen dwaaze wel een wijs woord; maarer volgt meestal fpoedig de grootfte zotteklapop. Zo gaat het hier ook dendweependen MOLINOS. Tegen heteinde van dit Boek in het zeventiendeen achttiende hoofdftuk holt hij geheelbuiten het regte fpoor, leerende, dat damensch in de zonde gevallen zijnde,zich niet behoeft te ontrusten. — Watten laatften nu nog het derde Boek aangaat,hetzelve heeft eigenlijk niets anders,dan 'r gene in de twee voorigen reedsbehandeld is. — Het gevolg van al hetboven opgegeeven uit bet Sijfteme vanMOLINOS is, dat de ziel, door zondereenige beweeging en wei king te weezen,zichzelven verliest, en zo wederkeert tothaar beginfel en oorfprong, welke Godsweezen is, in het welk de ziel als geheelveranderd en vergood leeft. Opdeeze wijze zoude de ziel in God leeven,en met God één zijn. -* MOLINOShad veel op met eene Mijstieke vrouw,11 E C H A N T A L geheeten, die eene disfipeiinwas van F K « N C ! S K U S DE SA-LES. Volgens 't gene in het twaalfdehoofdftuk van 't eerfte boek van M U L I«NOS werk verhandeld wordt, had deezevrouw eens in een helderfchijnend lichtklaar en duidlijk God gezien; bij welkegelegenheid haar beduid werd , dat zeniet