februari 2013 nummer 1

Toen ik in 1985 mijn carrière begon,
waren de boetes niet erg hoog. Ze varieerden
van $50 voor een verborgen
object tot $10 voor een tot twee keer
toe niet aangegeven object dat niet verborgen
was. Recidivisten kregen de
hoogst denkbare boete en die werd niet
verlaagd.
De beslissing of de boete al dan niet
werd verlaagd, werd overgelaten aan de
grensbeambte die de smokkelwaar had
aangetroffen.
Het bedrag van een “spot fine” (een
boete die ter plekke of binnen 3 dagen
betaald wordt) is in de loop der jaren
enorm gestegen. Op dit moment is de
boete voor het niet aangeven van een
object zonder het te verbergen $300.
Deze kan verlaagd worden naar $175
voor een eerste overtreding. Voor voetgangers
kan die zelfs verlaagd worden
naar $75. In herhaling vervallende overtreders
betalen altijd $300. Als de reiziger
weigert om de boete te betalen, zal
een administratieve rechter bepalen hoe
die verhoogd wordt. Naar de rechtbank
gaan kan echter een extra boete van
$1000 met zich meebrengen en de gedaagde
zal in de aangewezen rechtszaal
moeten verschijnen die misschien niet in
zijn/haar woonplaats is.
Waar gaan in beslag genomen planten naar
toe? Worden die teruggezet in de natuur of
vernietigd?
De in beslag genomen planten worden
niet in de natuur teruggezet; tegenwoordig
wordt het grootste deel vernietigd.
Er zijn verschillende factoren die bepalen
hoe een plant eindigt. De belangrijkste
ligt bij de beambte die ze
in beslag neemt. De titel van deze beambten
is nu ‘landbouwspecialist’. Zij
maken deel uit van het ‘Department
of Homeland Security, Customs and
Border Protection’. Sommige van deze
beambten zullen mij planten sturen terwijl
anderen die zullen vernietigen zonder
mij op de hoogte te stellen. Ik train
120
deze beambten wel om plantenziekten,
onkruidzaden en CITES-planten
te herkennen. Omdat El Paso in de
Chihuahua-woestijn ligt, zien we vooral
CITES-gereguleerde cactussen.
De landbouwspecialist wordt geleerd
om eerst alle planten te onderzoeken op
ziekten en ongedierte. Wanneer de planten
in mijn kantoor terechtkomen, kijk ik
ze goed na om er zeker van te zijn dat
er tijdens de eerste inspectie niets over
het hoofd is gezien. Ik controleer ook de
wortels om mogelijke aanwezigheid van
nematoden te ontdekken. Als de planten
gezond zijn verklaard, probeer ik ze op
soort en CITES-status te identificeren.
Bij een CITES I-plant vul ik een formulier
in voor plaatsing in een ‘plant rescue
center’ (PRC). Deze aanvraag eindigt
meestal bij de ‘U.S. Fish and Wildlife
Service’ (FWS). FWS biedt de planten
dan aan de Mexicaanse autoriteiten aan,
die, wanneer het geaccepteerd wordt, iemand
van PROFEPA (de CITES-arm van
de Mexicaanse overheid) moeten sturen
om de planten bij mijn kantoor op
te halen, of om ze op hun kosten naar
Mexico te laten sturen.
Als de planten teruggestuurd worden
naar Mexico, worden die voorzien van
een CITES re-export certificaat, verstrekt
door de FWS. Deze situatie is in
mijn loopbaan van meer dan 20 jaar
bij het USDA pas één keer voorgekomen.
Die keer arriveerde er een reiziger
met 3 koffers vol hoofdzakelijk
CITES II-cactussen. Een pick-up van de
Mexicaanse overheid heeft de planten
mee teruggenomen naar onze zusterstad
Ciudad Juarez. Waarschijnlijk zijn
ze daar terechtgekomen in een botanische
tuin, een arboretum of een zoölogische
tuin.
Meestal weigert Mexico om de planten
terug te nemen, waarschijnlijk vanwege
de kosten, of omdat het de moeite niet
loont. Als Mexico de CITES I-planten
niet terug wil, wijst de FWS een PRC aan
waar ik de planten naar toe kan sturen.
Er zijn op dit moment 83 PRC’s in
©Succulenta jaargang 92 (3) 2013