februari 2013 nummer 1

zorgvuldig tussen mijn kleren in de koffer
verborgen. Je weet tenslotte nooit
wat de douane ervan vindt. Voor hetzelfde
geld blijkt het een of ander superbedreigd
plantje te zijn. Moeilijk waren ze
in elk geval niet, want ze gingen voorspoedig
aan de wortel en groeiden als
kool. In het tweede jaar gingen ze zowaar
bloeien met mooie trompetvormige
gele bloemen. Intussen wist ik nog
steeds de naam niet. Dat Agarina niet
klopte was mij intussen wel duidelijk geworden.
Uiteindelijk heb ik een foto naar
Ton Pullen gestuurd en die vond vrij snel
uit dat het hier zeer waarschijnlijk om
een uncarina ging. Met behulp van het
internet werd duidelijk dat het inderdaad
een uncarina was en met de bloem erbij
en een beschrijving van de plant werd
het Uncarina roeoesliana. Dat probleem
was dus opgelost. Maar vrij snel diende
het tweede probleem zich aan. Een van
de twee planten had een zaaddoos gekregen
met ongeveer 20 zaden erin. Die
heb ik gezaaid en warempel, er kwamen
er drie van uit. Zoiets smaakt naar
meer, dus was ik driftig in de weer om
met een kwastje voor de voortplanting
te zorgen, met nul resultaat. Wat ik ook
probeerde, er ontstonden verder geen
vruchten meer. Tot ik een paar jaar later
surfend over het net uitkwam bij een
site die uitgebreid beschreef hoe de bevruchting
van uncarina in zijn werk gaat.
Op de groeiplaatsen in Madagaskar,
want daar komen ze vandaan, wordt de
bestuiving verzorgd door een kevertje.
wat heeft zo’n kevertje dat ik niet heb?
Het blijkt dat het kevertje in de bloem
kruipt en met zijn rugschild de meeldraden
omhoog drukt en erin bijt, hij
vindt ze blijkbaar lekker. Hierdoor wordt
Afb. 2: Uncarina roeoesliana: bloem en vruchten.
242
©Succulenta jaargang 92 (5) 2013