februari 2013 nummer 1

E. coccineus of E. arizonicus
gerekend. Wolfgang Blum en
Jürgen Rutow zagen echter voldoende
verschillen om de status
van zelfstandige soort toe te
kennen. In de diagnose in hun
Echinocereus-monografie stellen
zij:
‘E. santaritensis onderscheidt
zich van E. arizonicus door
zijn grotere aantal ribben (10-
13 in plaats van 8-11), door
zijn grootte (kleinere stammetjes)
en door het feit dat ze eerder
spruiten (groepsvorming).
Verder is E. santaritensis morfologisch
verschillend van E. arizonicus
ssp. nigrihorridispinus
door de bloembouw met langere,
meest zygomorfe (asymmetrische)
bloemvorm en door
zijn zaadstructuur (REM)’.
De naam ‘nigrihorridispinus’
verwijst naar de donkerbruine
tot zwarte kleur van de middendoorns,
welke vooral sterk naar
voren komt bij de nieuwgroei.
Bij oudere areolen vervaagt
deze kleur naar donkergrijs.
In Chiricahua N.M. komen
beide soorten voor: E. arizonicus
ssp. nigrihorridispinus
bij Massai Point (afb. 7)
en E. santaritensis langs Echo
Canyon Trail en in het lage deel
langs Bonita Canyon Drive.
Hier groeien de E. santaritensis-groepen
gedeeltelijk in de
schaduw van bomen. Dit maakt
dat deze groepen, waarschijnlijk
door gebrek aan licht, iets
Van boven naar beneden:
Afb. 7: E. arizonicus ssp. nigrihorridispinus
bij Massai Point
Afb. 8: E. santaritensis langs Bonita
Canyon Drive in de schaduw
Afb. 9: E. santaritensis langs Bonita
Canyon Drive in de volle zon
©Succulenta jaargang 92 (5) 2013 225