februari 2013 nummer 1

Sindsdien hadden lobivia’s voor mij
dat typische kenmerk. Nu Hunt in
zijn “The New Cactus Lexicon” het
geslacht Echinopsis met Trichocereus,
Soehrensia, Helianthocereus,
Chamaecereus, Seti-echinopsis en
Acanthocalycium heeft samengevoegd
tot een supergeslacht Echinopsis,
vroeg ik me af hoe dat
met dat kenmerk staat in dat grote
geslacht.
Nu is het doel van de reeks “In the
picture” niet om systematiek te bedrijven,
maar te kijken naar aparte
verschijningsvormen. Afgelopen zomer
kreeg ik van Ad Roosen twee
lobivia saltensis-planten met knoppen.
Ik nam een foto van Lobivia
saltensis ssp. saltensis en zag de
ring (het hymen) met de buitenste
meeldraden op de overgang van
de bloembuis naar de afzonderlijke
bloembladen (petalen) mooi afgetekend
(afb.1). Na een tijdje bloeide
Lobivia wrightiana met mooie roze
slanke bloemen. Ook hier de twee
aparte rijen meeldraden. Ik besloot
om bij de volgende bloei een bloem
door te snijden om een beter zicht
te krijgen op de inplanting van de
diverse meeldraden. Bij L. saltensis
inderdaad een bovenste krans
bij de overgang van de bloembuis
naar de losse bloembladeren en
een diepe bundel (afb. 2). De dikwandige
bloembuis gaat over in de
dunne bloembladeren en op die
Van boven naar beneden:
Afb.2: Een in de lengte opengesneden
bloem van L. saltensis laat duidelijk
de bovenste ring meeldraden op het
hymen en de diep gelegen meeldraden
zien
Afb.3: Bij een sulcorebutia zijn de meeldraden
verspreid geplaatst aan de binnenzijde
van de bloembuis
Afb.4: Bij een klassieke Echinopsis zoals
E. eyriesii (E. oxygona) is ook de
tweedeling in meeldaden te zien
©Succulenta jaargang 92 (6) 2013 263