februari 2013 nummer 1

Afb. 12: Een groep geel bedoornde planten, hoog aan de rotsen hangend
sulcoverzamelingen.
Cárdenas heeft naar alle waarschijnlijkheid
nooit veel planten overhandigd
gekregen (we zien meestal maar 1 of
2 verschillende planten op de afbeeldingen
bij een nieuwbeschrijving van
Cárdenas). Cárdenas zelf vermeldde, dat
“ze” (Rocha en Ganderillas) naast de
andere botanische collecties, maar enkele
cactussen meegebracht hadden.
Gelukkig is er in dit geval vermeerderd
en alle planten die we nu kennen, gaan
terug naar het oude Cárdenasmateriaal
(Afb.2).
Na publicatie van een drietal artikelen
door De Vries (2010a, 2011 en 2012),
betreffende andere oude Cárdenasvondsten,
konden we een serie afsluiten.
Het betrof hier een drietal tot nu toe
nog niet teruggevonden sulcorebutia’s,
te weten: S. caracarensis (Cárd.) Donald,
S. inflexiseta (Cárd.) Donald en S. pulchra
(Cárd.) Donald. Tevens werden voor
deze drie soorten ook nieuwe typeplanten
gedeponeerd. Door de problematiek
ten gevolge van een verkeerde
benaming van planten
met het veldnummer
HS 78 als S. pulchra
door W. Gertel (1991)
werd ook nog een
nieuwbeschrijving van
deze Swoboda vondst
HS 78 gepubliceerd
in Succulenta, als S.
callichroma De Vries
(2012a).
Daar deze problematiek
nu afgerond
was, konden we ons
volledig toeleggen
op het resterende en
laatste onopgeloste
sulcorebutiaprobleem
van Cárdenas, nl.
S. glomeriseta.
En ja, zoals uit de
titel blijkt, hebben
we (John Carr en de auteur) inderdaad
S. glomeriseta teruggevonden
(veldnummer VZ 798) en ja, Naranjito
bestaat echt en nee, het is geen plaatsnaam.
Het betekent niets anders dan sinaasappelboompje,
letterlijk vertaald.
Eerder: klein sinaasappelboomgaardje,
van soms niet meer dan een tiental
boompjes en die zijn er vele in het gebied
langs de rivieren. Het was dan ook
niet gemakkelijk om de juiste locatie te
vinden en ter vermelding: het was reeds
onze derde reis naar dit gebied. Zelfs nu
duurde het nog meerdere dagen voor
we succes konden boeken.
De planten groeien vaak aan een steile
rotswand, omringd door mos. Ze
zien er op het eerste gezicht uit als een
Aylostera sensu Spegazzini en hebben
geen penwortel zoals de meeste sulcorebutia‘s.
Dit leidde in het verleden
tot diverse speculaties ten aanzien van
de gekozen geslachtsnaam. We kennen
echter ook van S. tiraquensis (Cárd.)
Ritter groeiplaatsen (Monte Puncu), waar
de planten zonder penwortel eveneens
68
©Succulenta jaargang 92 (2) 2013