februari 2013 nummer 1

Afb. 2: Een zuilvormig uitgegroeid oud exemplaar van Echinocactus horizonthalonius
namelijk E. horizonthalonius var. nicholii
die in de Silver Bell Mountains, Arizona,
voorkomt. (Zeer toevallig groeit ook hier
Echinocereus nicholii).
Zéér bekend, zéér geliefd en heel erg
mooi is E. grusonii (beroemd onder zijn
bijnaam de ‘schoonmoederstoel’), maar
ook heel erg mooi en veel minder groot
zijn E. polycephalus, E. texensis en natuurlijk
mijn favoriet E. horizonthalonius.
E. horizonthalonius is, evenals zijn
soortgenoten, een erg langzame groeier.
De meeste liefhebbers kennen hem
daarom alleen als een zwaar bedoornde
bolvormige cactus. Echter, net als E.
grusonii, groeien ze op hoge leeftijd uit
tot korte zuilen, die een doorsnede van
15 - 20 cm en een hoogte tot wel 50
cm kunnen bereiken (afb. 2). De leeftijd
van zulke zuilen wordt geschat op ca.
100 jaar.
De kans dat je E. horizonthalonius in
Arizona, New Mexico, Texas of Mexico
278
tegenkomt is vrij groot. Het verspreidingsgebied
is namelijk zéér groot. De
zuidgrens ligt ongeveer op breedtegraad
N21 0 , de noordgrens ongeveer
op breedtegraad N33 0 . Dit komt neer
op een afstand van ca. 1400 km. In het
zuiden ligt de oostgrens op lengtegraad
W99 0 38’ ten oosten van Tula (Tamaulipas)
en de westgrens ongeveer op
lengtegraad W104 0 33’, bij Santa Gertrudis
(Durango). Dit komt neer op een
afstand van 500 km. In het noorden
ligt de oostgrens ongeveer op lengtegraad
W100 0 en de westgrens ongeveer
op lengtegraad W107 0 hetgeen neerkomt
op een afstand van ca. 650 km.
De populatie van var. nicholii groeit ca.
300 km meer naar het westen namelijk
N32 0 , W 111 0 ).
Het aantal populaties en vaak ook het
aantal planten per populatie is zeer talrijk.
Hele mooie exemplaren zag ik in de
Jarilla Mountains in New Mexico (afb.
3), maar ook in Texas en Arizona komen
©Succulenta jaargang 92 (6) 2013