februari 2013 nummer 1

verzameld waren of voor eigen gebruik.
Het was Galeotti (1848) die als eerste
Echinocactus uncinatus beschreef. De
Fransman Hippolyte Boissel de Monville
beschreef in 1853 dezelfde plant, maar
dan onder de naam Echinocactus ancylacanthus.
In de buurt van Rouen bezat
H. Boissel de Monville een van de
grootste verzamelingen cactussen en
vetplanten van zijn tijd. Verscheidene
van zijn beschrijvingen van planten
zijn gepubliceerd in “L’Horticulteur
Universel”.
Een volgende soort die tot
Ancistrocactus gerekend wordt is A.
scheeri. De nieuwbeschrijving van
Echinocactus scheeri kwam in 1849
uit de pen van de Duitse prins Joseph
Maria Franz Salm-Dyck (1773 - 1861),
die een persoonlijke en overweldigende
passie voor succulente planten aan de
dag legde na het bijwonen van besprekingen
van botanici. Hij liet in 1850 kassen
in zijn kasteeltuin te Dyck bouwen
en verzamelde daar weldra een van de
mooiste collecties met cactussen, agaven,
aloë’s etc. Dit stelde hem in staat
om zich te wijden aan vele studies op
het gebied van beschrijving, indeling
en illustraties en het publiceren van diverse
werken waarvan het meest bekende
“Cacteae in Horto Dickensi cultae”
(1849 - 1850) is.
Dit is de heftige en boeiende samenhang,
maar ook enthousiast en onstuimig,
waarin deze cactussen op het oude
continent hun intrede deden. Het is aan
het begin van 1920 dat het geslacht
Ancistrocactus wordt opgesteld door
de Amerikaanse botanici N.L. Britton
en J.N. Rose en als zodanig gepubliceerd
in hun monumentale werk “The
Cactaceae” (1922). Zij onderscheiden
daarin drie soorten, hoofdzakelijk op basis
van hun bedoorning en hun areolen:
A. brevihamatus, A. scheeri en A.
megarhizus.
166
Ancistrocactus uncinatus en A. crassihamatus
zijn ook soorten die in “The
Cactaceae” besproken worden, maar
dan in een door Britton en Rose opgesteld
nieuw geslacht, Ferocactus. In totaliteit
onderscheiden zij in dit nieuwe
geslacht 30 soorten, welke allemaal uit
Noord-Amerika afkomstig zijn met een
verspreidingsgebied dat zich uitstrekt
over de Verenigde Staten en Mexico.
Argumenten waarom deze twee soorten
tot Ferocactus worden ombenoemd, worden
niet gegeven. Bij Ferocactus crassihamatus
vermelden Britton en Rose
dat ze de plant slechts kennen door
de illustratie en de publicatie van Karl
Schumann. Over E. mathssonii zeggen
ze dat de eerste publicatie plaatsvond in
1893 (Monatsschrift für Kakteenkunde
3:4) maar zonder een geldige beschrijving.
En zij hebben geen idee van de
grootte van de plant.
Ook E. uncinatus wordt door Britton
en Rose tot Ferocactus ombenoemd,
hoewel zij twijfelen aan de juistheid ervan.
Zij vinden deze soort niet nauw
verwant met de andere soorten uit dit
geslacht en denken zelfs aan een apart
geslacht.
Het is waarschijnlijk dat de morfologische
kenmerken, de bedoorning, maar
misschien ook de plaats van herkomst
(het westelijke deel van Texas en centraal
Mexico voor uncinatus en de staat
Querétaro in het midden van Mexico
voor crassihamatus) ertoe bijdroegen
dat uncinatus en crassihamatus bij
Ferocactus ondergebracht werden.
Vanaf 1920 zijn de soorten van het geslacht
Ancistrocactus onderwerp geweest
van vele discussies op taxonomisch
gebied en de soorten werden steeds
weer in andere geslachten geplaatst,
zoals Glandulicactus, Hamatocactus,
Pediocactus en Sclerocactus. Als voorbeeld:
aan het eind van de jaren ’70
van de vorige eeuw wilde de botanicus
en taxonoom N.P. Taylor het geslacht
Ferocactus herzien. Op basis van
©Succulenta jaargang 92 (4) 2013