februari 2013 nummer 1

groeien, een vrij nieuwe soort. De kilometer
is al vlug overbrugd maar we zijn
nog lang niet bij de bergrug en stappen
dus dapper verder. Het grasachtige terrein
begint steeds meer omhoog te lopen
en wordt gaandeweg steiler als we
de uitlopers van het gebergte bereiken.
Hier vinden we als eerste Mammillaria
gummifera, grote planten die meestal op
vrij vlak terrein groeien. In het voorjaar
zijn deze planten vaak diep in de grond
teruggetrokken (afb. 2).We lopen verder
en als het wat rotsachtiger wordt vinden
we planten van Stenocactus ochoterenanus
(afb. 3), die prachtig in bloei staan.
Ook Echinocereus polyacanthus laat
zich nu regelmatig zien maar toont nog
geen tekenen van groei of bloei.
Inmiddels hebben we al 2 km gelopen
en achteromkijkend zijn we al bijna
300 meter hoger. Het terrein wordt
steeds ruiger en is met diepe kloven
doorsneden. Op een vlak stukje groeien
hier opeens prachtige compacte groepen
van Agave parryi (afb. 4) tussen de
lage eikenbomen, maar nog steeds geen
echeveria’s. Dus dan nog maar verder
omhoog en nu laat ook Agave schidigera
zich zien. Ik loop nog door tot onder
aan een steile rotswand en wil dan maar
terugkeren. Plotseling zie ik hoog boven
op de rotsen een opvallend blauwe agave,
zo lijkt het. Met moeite lukt het om
boven op de steile richel te klimmen en
hier staan warempel de prachtige grote
rozetten van Echeveria cante (afb. 5).
Het vergt heel wat klimwerk om mooie
foto’s te maken en ook kan ik nog wat
verdroogde bloemresten verzamelen; zo
te zien zitten er zaden in. Deze mooie
planten groeien hier op 2500 m boven
de zeespiegel (afb. 6). Erg veel planten
staan er niet; na een half uur zoeken tel
ik nog maar 12 exemplaren.
Helaas moeten we aan de terugtocht
beginnen en het kost mij ruim een uur
om de 2,5 km naar beneden te overbruggen.
De anderen van onze groep
waren al terug en zo kan de vondst
van Echeveria cante gemeld worden
Afb. 2: Mammillaria gummifera
©Succulenta jaargang 92 (3) 2013 141