februari 2013 nummer 1

VOOR HET VOETLICHT
Bertus Spee
Aloe erinacea
Deze prachtige aloë is afkomstig
uit het Sperrgebiet (diamantwinning)
in het zuiden van Namibië. Het
grootste gedeelte van het Sperrgebiet
is verboden terrein en weinig
mensen zullen deze aloë’s dus op
hun natuurlijke groeiplaats hebben
gezien.
In cultuur zijn deze aloë’s niet al
te moeilijk, als we maar zuinig zijn
met water geven. Het zijn vrij langzame
groeiers en ook de bloei laat
erg lang op zich wachten. We planten
ze in een zanderig, goed doorlatend
grondmengsel en geven ze een
flink zonnige plaats en eenmaal in de week een klein scheutje water van onderaf
(op een schotel).
In de winter houden we ze vrij warm, bv. binnen op een zonnige vensterbank. We
kunnen ze dan ook wat aan de groei houden. Vermeerderen kan door zaaien. Na
vele jaren kunnen oude planten beginnen te spruiten; stekken is dan ook mogelijk
maar niet gemakkelijk.
Cephalocereus senilis
De overbekende grijsaardcactus heeft zijn
wortels in de Barranca de Metztitlán, in de
deelstaat Hidalgo in Mexico. Dit bijzondere
gebied moet je bezoeken als je in Mexico
bent.
De decoratieve zuilcactussen worden vooral
om hun sierwaarde gewaardeerd. Uit zaad
opgekweekt zijn het de eerste jaren erg langzame
groeiers. We kunnen er dus jarenlang
mee uit de voeten. Uiteindelijk kunnen ze
meer dan 6 meter hoog worden. In cultuur
zullen ze dan ook zelden tot nooit bloeien.
Ze groeien het best in een kalkrijk, goed
doorlatend grondmengsel. Tijdens de groeiperiode
kunnen ze redelijk wat water hebben
en een zonnige plaats. In de winter houden
we ze droog bij een minimumtemperatuur
van 10 0 C.
260
©Succulenta jaargang 92 (6) 2013