februari 2013 nummer 1

het stuifmeel, dat niet op, maar als een
soort pasta in de meeldraden zit, eruit
gedrukt en op het rugschild van het kevertje
gesmeerd. Bij de volgende plant
herhaalt zich dit, maar tevens wordt wat
stuifmeelpasta van de vorige plant aan
de stempel van de bloem gesmeerd.
Aangezien ik geen rugschild heb en te
groot ben om in de bloem te kruipen,
heb ik een andere methode ontwikkeld.
Omdat de bloem vrij groot is en de
meeldraden te diep zitten om er goed
bij te kunnen, verwijder ik zoveel van de
bloem dat de meeldraden en de stempel
vrijkomen. Vervolgens knip ik de meeldraden
eruit. Door de kop van de meeldraad
tussen duim en wijsvinger voorzichtig
plat te drukken komt er meestal
wat stuifmeelpasta naar buiten, dat dan
aan mijn vinger kleeft. Vervolgens smeer
ik de pasta aan de stempel van de
andere plant na die ook eerst te hebben
vrijgemaakt. Dat dit nog niet zo simpel
is als het lijkt, blijkt wel uit het feit dat
ik tot onlangs slechts in 1 van mijn 3
uncarina’s zaaddozen kreeg. Dit jaar is
het mij voor het eerst gelukt om in plant
nummer 2 ook zaaddozen te krijgen.
Oefening baart kunst denk ik.
Ik vind Uncarina een interessant geslacht
en ik heb door zaaien kans gezien
om mijn verzameling tot 4 soorten
uit te breiden. Uncarina roeoesliana, U.
sakalava, U. dekaryi en U. grandidieri.
Alle 11 beschreven soorten, op U. stellifera
na, bloeien geel waarvan sommige
zoals U. grandidieri met een donkere
keel. U. stellifera bloeit roze.
In het voorjaar heb ik ongeveer 60 zaden
van U. roeoesliana gezaaid, waarvan
er 16 zijn uitgekomen. Dat is niet
veel, maar mijn ervaring is dat er nog
Afb. 3: De vrucht van Uncarina roeoesliana
©Succulenta jaargang 92 (5) 2013 243