februari 2013 nummer 1

Afb. 2: De blaadjes die in de nieuwgroei gevormd worden,
vergelen snel en vallen dan af
Afb. 3: Tekening van een kopstek in ‘Pflanzenbiologische
Schilderungen van Von Goebel (1889)
Afb. 4: Doorsnede van een stengel in ‘Pflanzenbiologische
Schilderungen van Von Goebel (1889)
156
littekens van de minuscule blaadjes
(afb. 2), die in de nieuwgroei gevormd
worden en die spoedig geel
worden, verschrompelen en afvallen.
Andere namen die veel gebruikt
worden zijn ‘Big horned Euphorbia’,
‘Rhino thorn’ en zelfs ‘Zig-Zag
Cactus‘. Er is ook een cristaatvorm
bekend en die oogt nog veel woester
dan de normale plant.
In het Afrikaans heet de plant
renosterdoring. Een renoster is een
neushoorn en dorings staat voor stekel,
dus daarmee is de naam voldoende
toegelicht.
Hoewel de plant waarschijnlijk
al vrij lang in cultuur is, heeft de
beschrijving nogal op zich laten
wachten.
In de literatuur komen we de
naam Euphorbia grandicornis voor
het eerst tegen in 1889 in het eerste
deel van het 2-delig boekwerk
‘Pflanzenbiologische Schilderungen’
van de Duitse hoogleraar botanie
dr. Karl Immanuel Eberhard Ritter
von Goebel. In een algemeen verhaal
over euphorbia’s bespreekt hij
een aantal aspecten van E. grandicornis
alsof het een algemeen bekende
plant is. Het lijkt helemaal niet
op hetgeen wij tegenwoordig onder
een beschrijving verstaan. Wel vinden
we een fraaie pentekening van
een kopstek (afb. 3). Daarnaast ook
een tekening van de blaadjes in de
nieuwgroei en van een dwarsdoorsnede
van de stam waarin duidelijk
de eigenaardige gedraaide vorm van
de gevleugelde ribben geïllustreerd
wordt (afb. 4). Von Goebel meldt dat
hij geen gegevens over de groeiplaats
heeft kunnen vinden. Wel concludeert
hij uit de bouw van de plant
met de brede dunne ribben en dus
een groot oppervlak, vergelijkbaar
met bijvoorbeeld bladcactussen, dat
deze in haar natuurlijke omgeving
waarschijnlijk niet aan lange droogteperiodes
blootgesteld wordt.
©Succulenta jaargang 92 (4) 2013