februari 2013 nummer 1

Afb. 5: Crassula columella (= klein zuiltje) bloeit
ook eindstandig maar sterft niet af. Naast
de uitgebloeide kop (rechts) ontstaan één
of twee nieuwe scheuten.
H.). We zien hieruit onder welke omstandigheden
de hoogsucculente Crassula’s
in hun vaderland groeien en weten, dat
het dus niet gemakkelijk voor deze planten
is, hier hun mooien, korten, gedrongen
bouw in stand te houden. Crassula
columnaris L. komt in het wildgroeiend
voor in de buurt van Whitehill de
eerste stopplaats voorbij Matjesfontein.
Jacobsen geeft als vindplaats op: Klein-
Namaqualand. De jaarlijksche regenval
aldaar is ongeveer 6 Eng. duim =
± 150 mm. Crassula columnaris kunt u
stekken, de beste tijd voor beworteling
is Augustus. De plant begint n.l. in deze
maand te groeien. Na het wortelen zeer,
zeer zuinig zijn met water. De geheele
bouw van de plant wijst op vochtopneming
uit de lucht. Zorg in den zomer
voor zooveel mogelijk zon in de buitenlucht;
de plantjes mogen gerust roodbruin
worden.”
206
Opmerkelijk is dat er van 1923 tot
1942 in ‘Succulenta’ 5 keer uitgebreid
over C. columnaris geschreven is en
daarna, dat is nu dus al meer dan 70
jaar lang, helemaal niet meer. De naam
wordt alleen een enkele keer terloops
genoemd.
Zoals uit bovenstaande al blijkt, hoort
C. columnaris binnen de crassula’s tot
de groep van de wintergroeiers die in de
zomer dus hun rusttijd hebben en dan
minimaal water krijgen. In veel boeken
wordt een wintertemperatuur van minimaal
15 0 C aanbevolen maar mijn ervaring
is dat dat helemaal niet goed is.
Een dergelijke hoge temperatuur gecombineerd
met het toedienen van water
bevordert de groei en met de korte
dagen en de geringe lichtintensiteit in de
winter betekent dat dus juist een langgerekte
onnatuurlijke vorm. Ik heb nog
nooit gemerkt dat de temperatuur in
mijn kas, die ik in de winter met wisselend
succes op minimaal 8 0 C probeer
te houden, het welzijn of de bloei van
dergelijke planten zou schaden.
Tot de groep van de wintergroeiers
kunnen we ook C. alstonii, barbata, deceptor
(en arta), marnieriana en pyramidalis
rekenen. Ze kunnen het best gekweekt
worden in zandige grond met
een klein humusaandeel.
C. columnaris is monocarp. Dat wil
dus zeggen dat de plant na de bloei afsterft.
Dat is voor Gordon Rowley in zijn
boek ‘Crassula’ aanleiding geweest om
het in de cultuur hebben van C. columnaris
“een voorbijgaand genoegen” te
noemen. Mooie planten zijn in onze
verzamelingen zeldzaam. Zaailingen
groeien langgerekt uit en importplanten
schieten meteen in bloei om daarna
te sterven. Om de planten nog enigszins
toonbaar te houden beveelt Rowley een
hongerdieet aan met daarnaast veel zon
en veel frisse lucht.
Hoewel de eerste tekenen van bloei
dus tevens het spoedige afsterven van
de plant aankondigen, is het toch boeiend
om te zien hoe de bloeiwijze zich
ontwikkelt. Het begint ermee dat het
©Succulenta jaargang 92 (5) 2013