februari 2013 nummer 1

IN THE PICTURE
Bewegende meeldraden bij
Turbinicarpus
Jan Jaap de Morree
Over het geslacht Turbinicarpus is de laatste tijd het nodige aan nieuwe literatuur verschenen.
Daarin wordt geschoven met geslachten en ondergeslachten. Er wordt wel
meer geschoven de laatste decennia. Bij voorbeeld; de strijd rond de samenvoeging van
Notocactus, Eriocactus en Parodia tot een enorm groot geslacht Parodia heeft veel discussie
opgeleverd.
Ik had gedacht dat dit ook zou
gaan gebeuren als de geslachten
Turbinicarpus, Gymnocactus en
Pelecyphora door Hunt en Donati en
Zanovello elk op hun eigen wijze tot
een groot geslacht Turbinicarpus zouden
worden samengevoegd. Misschien is iedere
cactuskundige langzamerhand discussie-
en onderzoeksmoe, misschien
is het een heldere oplossing, maar ik
lees nog weinig weerwoord. Om de liefhebbers
nog enig houvast te geven,
geef ik de indeling volgens Donati en
Zanovello. In hun geslacht Turbinicarpus
is een aantal series en secties te herkennen
die de oude geslachts- en soortnamen
nog op een lager systematisch
niveau handhaven. Maar tegelijk werd
door hen weer een deel van de gymnocactussen
afgesplitst in een apart geslacht
Rapicactus. Dat was een taxon
dat ook al in 1942 door Franz Buxbaum
en Hans Oehme was beschreven. Lüthy
beschreef in 2003 Rapicactus ook als
A
B
Afb. 1a,b,c,d: Turbinicarpus alonsoi met a. voor aanraking, b. na, c. herstel en d. nogmaals aangeraakt.
172
©Succulenta jaargang 92 (4) 2013