februari 2013 nummer 1

EEN GELUKSTREFFER
Leo Busch
Een klein relaas over een plant en haar nakomelingen die een fantastische bloemenpracht
tentoonspreiden.
Bij een bekende cactuskweker uit
Augsburg kocht ik in 1978 een plantje
met de naam Mediolobivia neopygmaea.
Negen jaar lang stond de plant onopvallend
in mijn verzameling zonder dat er
een bloemetje verscheen. Maar in 1987
was het dan zover. Eindelijk ontwikkelden
zich twee bloemen (afb. 1) en zonder
mijn inmenging vormden zich ook
twee vruchten.
Zonder te denken aan de mogelijkheid
van een hybride-bestuiving zaaide
ik de zaden het daaropvolgende jaar uit.
De acht ontkiemde zaden ontwikkelden
zich voorspoedig. Al in 1991 kwamen de
zaailingen tot bloei en was ik met stomheid
geslagen. Het was me al opgevallen
dat de groei van de acht zaailingen
verschillend was, maar de verscheidenheid
in bloemen maakte me totaal sprakeloos
(afb. 2 - 8). En toen kwam de
vraag bij me op: “Wie of wat heeft dat
gedaan?” Tot op heden heb ik geen bevredigend
antwoord.
Bij het tonen van de planten en de
foto’s van de bloemen aan vrienden
en bekenden bleef al snel de aanduiding
“Leo’s pygmaea’s” hangen. Bij de
Afb. 1: Mediolobivia neopygmaea
©Succulenta jaargang 92 (4) 2013 187