buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๓ วาดวยเกียรติและลาภสักการะ ๕๕
สุนัขขี้เรื
้อน ๑
ภิกษุ ท. ! ลาภสักการะและเสียงเยินยอ เปนอันตรายที่ทารุณแสบเผ็ด
หยาบคาย ตอการบรรลุพระนิพพาน อันเปนธรรมเกษมจากโยคะ ไมมีธรรม
อื่นยิ่งกวา.
ภิกษุ ท. ! พวกเธอเห็นสุนัขจิ้งจอกตัวที่อาศัยอยูเมื่อตอนย่ํารุง
แหง
ราตรีนี้ไหม
?
“เห็น พระเจาขา”.
ภิกษุ ท. ! สุนัขจิ้งจอกตัวนั้น
เปนโรคหูชัน (โรคเรื้อนสุนัข)
๒ วิ่งไป
บนแผนดินก็ไมสบาย ไปอยูที่โคนไมก็ไมสบาย
ไปอยูกลางแจงก็ไมสบาย.
มันไปในที่ใด
มันยืนในที่ใด
มันนั่งในที่ใด
มันนอนในที่ใด
ลวนแตไดรับ
ทุกขทรมาน ในที่นั้น
ๆ.
ภิกษุ ท. ! ภิกษุบางรูปในศาสนานี้ก็เหมือนกัน,
ครั้นถูกลาภ
สักการะและเสียงเยินยอครอบงําเอาแลว มีจิตติดแนนอยูในสิ่งนั้น
ๆ
ไปอยูสุญญาคารก็ไมสบาย
ไปอยูโคนไมก็ไมสบาย
ไปอยูกลางแจงก็ไม
สบาย. เธอไปในที่ใด
เธอยืนในที่ใด
เธอนั่งในที่ใด
เธอนอนในที่ใด
ลวนแตไดรับทุกขทรมาน ในที่นั้น
ๆ.
ภิกษุ ท. ! ลาภสักการะและเสียงเยินยอ เปนอันตรายที่ทารุณแสบเผ็ด
หยาบคาย ตอการบรรลุพระนิพพาน อันเปนธรรมเกษมจากโยคะ ไมมีธรรม
๑. บาลี พระพุทธภาษิต นิทาน. สํ. ๑๖/๒๗๐/๕๕๓-๔.
๒. ตามอรรถกถากลาววา โรคหูชันเปนแกสุนัขในฤดูหนาว. เมื่อเกิดเปนโรคชนิดนี้
ขนของมัน
ก็รวงหลุดหมดทั้งตัว
เปนสัตวปราศจากขน เปอยเนาไปทั้งตัว
ลมพัดมาถูกตองรางกายของมัน มันเจ็บปวด
ดูนาเวทนา เหมือนคนที่ถูกสุนัขบากัด
ไมอาจดํารงตนใหเปนปรกติ หมุนตัวไป ๆ มา ๆ ฉะนั้น.
เมื่อ
โรคชนิดนี้เกิดเปนขึ้น
มันจะตองวิ่งวุนไมหยุด
และไมมีที่ไหนจะเปนที่สบายแกมันเลย.