buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๑๐ วาดวยการมีศีล ๒๒๙
มียถาภูตญาณทัสสนะเปนอานิสงส, ยถาภูตญาณทัสสนะ มีนิพพิทาวิราคะเปน
ประโยชนที่มุงหมาย
มีนิพพิทาวิราคะเปนอานิสงส, นิพพิทาวิราคะ มีวิมุตติ--
ญาณทัสสนะเปนประโยชนที่มุงหมาย
มีวิมุตติญาณทัสสนะเปนอานิสงส.
อานนท ! กุศลศีลทั้งหลาย
ยอมยังความเปนอรหันตใหเต็มได
โดยลําดับดวยอาการอยางนี้แล.
อานิสงสสําหรับผูทําศีลใหสมบูรณ
๑
ภิกษุ ท. ! เธอทั้งหลาย
จงมีศีลสมบูรณ มีปาติโมกขสมบูรณอยูเถิด.
พวกเธอทั้งหลาย
จงสํารวมดวยปาติโมกขสังวร สมบูรณดวยมรรยาทและ
โคจรอยูเถิด
; จงเปนผูเห็นเปนภัยในโทษทั้งหลายที่มีประมาณนอย
สมาทาน
ศึกษา ในสิกขาบททั้งหลายเถิด.
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงเปนที่รัก
ที่เจริญใจ
ที่เคารพ
ที่ยกยอง
ของเพื่อนผูประพฤติพรหมจรรยดวยกันทั้งหลาย”
ดังนี้แลว,
เธอพึง
ทําใหบริบูรณในศีลทั ้งหลาย พึงตามประกอบในธรรมเปนเครื่องสงบแหง
จิตในภายใน เปนผูไมเหินหางในฌาน
เปนผูประกอบพรอมดวยวิปสสนา
และใหสุญญาคารวัตตเจริญงอกงามเถิด.
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงเปนผูมีลาภดวยบริกขารคือ
จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปจจัยเภสัชบริกขารทั้งหลาย”
ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
๑. บาลี พระพุทธภาษิต อากังเขยยสูตร มู. ม. ๑๒/๕๘/๗๓.