buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๑๒ วาดวยการเปนอยูชอบ
๓๐๗
ภิกษุ ท. ! ภิกษุทั้งหลาย
จักเขาไปตั้งสติไวอยางมั่นเหมาะวา
“ทําไฉนหนอ ขอเพื่อนผูประพฤติพรหมจรรยดวยกัน
ซึ่งมีศีลเปนที่รัก
ยังไมมา ขอใหมา, ที่มาแลว
ขอใหอยูเปนสุขเถิด”
ดังนี้
อยูเพียงใด,
ความเจริญก็เปนสิ่งที่ภิกษุทั้งหลายหวังได
ไมมีความเสื่อมเลย
อยูเพียงนั้น.
ภิกษุ ท. ! ธรรมอันไมเปนที่ตั้งแหงความเสื่อมเจ็ดประการเหลานี้
ยัง
คงดํารงอยู ไดในภิกษุทั้งหลาย
และพวกเธอก็ยังเห็นพองตองกันในธรรมเจ็ด
ประการเหลานี้
อยูเพียงใด.
ความเจริญก็เปนสิ่งที่ภิกษุทั้งหลายหวังได
ไมมี
ความเสื่อมเลย
อยูเพียงนั้น.
การเปนอยูที่ไมเสื่อม
แบบที่สอง๑
ภิกษุ ท. ! ภิกษุทั้งหลาย
จักไมเปนผูพอใจในการทํางานกอสรางไม
ประกอบความเปนผูพอใจในการทํางานกอสราง
อยูเพียงใด,
ความเจริญ ก็เปน
สิ่งที่ภิกษุทั้งหลายหวังได
ไมมีความเสื่อมเลย
อยูเพียงนั้น.
ภิกษุ ท. ! ภิกษุทั้งหลาย
จักไมเปนผูพอใจในการคุย
ไมประกอบ
ความเปนผูพอใจในการคุย
อยูเพียงใด,
ความเจริญก็เปนสิ่งที่ภิกษุทั้งหลาย
หวังได ไมมีความเสื่อมเลย
อยูเพียงนั้น.
ภิกษุ ท. ! ภิกษุทั้งหลาย
จักไมเปนผูพอใจในการนอน
ไมประกอบ
ความเปนผูพอใจในการนอน
อยูเพียงใด,
ความเจริญก็เปนสิ่งที่ภิกษุทั้งหลาย
หวังได ไมมีความเสื่อมเลย
อยูเพียงนั้น.
๑. บาลี พระพุทธภาษิต สตตก. อ ๒๓/๒๓//๒๒.