buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๑๕ วาดวยการไมหละหลวมในธรรม ๓๔๙
ภิกษุ ! เธอทั้งหลาย
จงเพียรเผากิเลส, อยาไดเปนผูประมาท
; เธอทั้งหลายอยา
เปนผูที่ตองรอนใจ
ในภายหลังเลย. นี่แล
เปนวาจาเครื่องพร่ําสอนเธอทั้งหลาย
ของเรา.
ปริยัติที่ไมเปนงูพิษ๑
ภิกษุ ท. ! ก็กุลบุตรบางพวกในกรณีนี้
เลาเรียนปริยัติธรรม (นานา
ชนิด) คือ สุตตะ เคยยะ เวยยากรณะ คาถา อุทาน อิติวุตตกะ ชาตกะ
อัพภูตธัมมะ เวทัลละ, กุลบุตรเหลานั้น
ครั้นเลาเรียนธรรมนั้น
ๆ แลว
ก็สอดสองใครครวญเนื้อความแหงธรรมนั้น
ๆ ดวยปญญา ; เมื่อสอดสองใคร
ครวญเนื้อความดวยปญญา,
ธรรมเหลานั้น
ยอมทนตอการเพงพิสูจนของกุลบุตร
เหลานั้น.
กุลบุตรเหลานั้น
เลาเรียนธรรม ดวยการมิไดเพงหาขอบกพรอง (ของ
ธรรม หรือของลัทธิใดลัทธิหนึ่ง)
และมิไดมีความคิดที่จะใชเปนเครื่องทําลายลัทธิ
ใดลัทธิหนึ่งเปนอานิสงส.
ผูรูทั้งหลายเลาเรียนปริยัติธรรมเพื่อคุณประโยชนอันใด
กุลบุตรเหลานั้นก็ไดรับคุณประโยชนอันนั้นแหงธรรม
; ธรรมเหลานั้น
ก็กลาย
เปนธรรมที่กุลบุตรเหลานั้นถือเอาดวยดี
เปนไปเพื่อความเปนประโยชนเกื้อกูล
เพื่อสุขแกกุลบุตรเหลานั้นเอง
ตลอดกาลนาน. ขอนั้นเพราะเหตุไร
? เพราะ
ความที่ธรรมทั้งหลายอันกุลบุตรเหลานั้นถือเอาดวยดีเปนเหตุ.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนบุรุษผูมีความตองการใครจะไดงู
เที่ยวเสาะ
แสวงหาอยู.
บุรุษนั้น
ครั้น
เห็นงูตัวใหญ จึงเอาทอนไมมีงามดังเทาแพะ
๑. บาลี พระพุทธภาษิต อลคัททูปมสูตร มู. ม. ๑๒/๒๖๘/๒๗๙.