buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๑๗ วาดวยการหมดพิษสงทางใจ ๔๑๙
คุณธรรมของพระอรหันต ๑
ภิกษุ ท. ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เปนผู
ทําใหบริบูรณในศีล ทําใหบริบูรณ
ในสมาธิ ทําใหบริบูรณในปญญา. เธอยังลวงสิกขาบทเล็กนอยบาง และ
ตองออกจากอาบัติเล็กนอยเหลานั้นบาง.
ขอนั้นเพราะเหตุไรเลา
? ขอนั้นเพราะ
เหตุวา ไมมีผูรูใด
ๆ กลาวความอาภัพตอการบรรลุโลกุตตรธรรม จักเกิดขึ้น
เพราะเหตุสักวา การลวงสิกขาบทเล็กนอยและการตองออกจากอาบัติ
เล็กนอยเหลานี้.
อนึ่ง
สิกขาบทเหลาใดที่เปนเบื้องตนแหงพรหมจรรย
ที่
เหมาะสมแกพรหมจรรย, เธอเปนผูมีศีลยั่งยืน
มีศีลมั่นคง
ในสิกขาบท
เหลานั้น
สมาทานศึกษาอยูในสิกขาบททั้งหลาย.
ภิกษุนั้น
ไดกระทําใหแจง
ซึ่งเจโตวิมุตติ
ปญญาวิมุตติ อันหาอาสวะมิได เพราะความสิ้นไป
แหงอาสวะทั้งหลาย
ดวยปญญาอันยิ่งเองในทิฏฐธรรมนี้
เขาถึงแลว
แลอยู
.
หมดพิษสงทางใจจึงประกาศพระศาสนา ๒
ภิกษุ ท. ! ตถาคต เปนผู
พนแลวจากบวงทั้งปวง
ทั้งที่เปนของทิพย
และเปนของมนุษย, แมพวกเธอทั้งหลาย
ก็ พนแลวจากบวงทั้งปวง
ทั้งที่เปนของทิพยและเปนของมนุษย
.
๑. บาลี พระพุทธภาษิต ติก. อํ. ๒๐/๓๐๐/๕๒๗, ตรัสแกภิกษุทั้งหลาย.
๒. บาลี พระพุทธภาษิต มหา. วิ. ๔/๓๙/๓๒, ตรัสแกภิกษุอรหันต ๖๐ รูป ชุดแรก ณ ที่
ปาอิสิปตนมฤคทายวัน ใกลเมืองพาราณสี.