buddhawaj01.pdf

๒๘๒ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
ภิกษุ ท. ! เพราะฉะนั้น
ในเรื่องนี้
พวกเธอทั้งหลาย
พึงสําเหนียกใจ
ไววา “เราทั้งหลาย
จักเปนผูไมประมาทเปนอยู,
จักเจริญมรณสติ เพื่อ
ความสิ้นอาสวะอยางแทจริง”
ดังนี้.
ภิกษุ ท. ! เธอทั้งหลาย
พึงสําเหนียกใจ
ไวอยางนี้แล.
ทางรอดสําหรับภิกษุไข ๑
ภิกษุ ท. ! ภิกษุไขผูมีกําลังนอยรูปใด
ไมละจากธรรมหาอยาง, เธอพึง
หวังผลอันนี้ได
คือ เธอจักทําใหแจงเจโตวิมุตติปญญาวิมุตติ อันหาอาสวะมิได
เพราะความสิ้นไปแหงอาสวะทั้งหลาย
ดวยปญญาอันยิ่งเอง
ในทิฏฐธรรม
เขาถึงแลวแลอยู
ตอกาลไมนานเลย. ธรรมหาอยางอะไรบางเลา ? หาอยางคือ :-
(๑) เปนผูพิจารณาเห็นความไมงามในกายอยูเปนประจํา
;
(๒) เปนผูมีการกําหนดหมายความปฏิกูล
ในอาหาร อยูเปนประจํา
;
(๓) เปนผูมีการกําหนดหมายความไมนายินดี
ในโลกทั้งปวง
อยูเปน
ประจํา ;
(๔) เปนผูมีการกําหนดหมายความไมเที่ยง
ในสังขารทั้งปวง
อยูเปน
ประจํา ;
(๕) เปนผูมีสติ
อันตนเขาไปตั้งไวดีแลวในกาย
แลวเห็นการเกิดดับใน
ภายใน.
๑. บาลี พระพุทธภาษิต ปฺจก. อํ. ๒๒/๑๖๐/๑๒๑, ตรัสแกภิกษุทั้งหลาย
ปรารภภิกษุไข ซึ่งมี
อาการหนักรูปหนึ่ง
ที่กูฏาคารศาลา
ปามหาวัน ใกลนครเวสาลี.