buddhawaj01.pdf

๒๗๖ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
บิณฑบาตแลว นั่งคูบัลลังก
(ขัดสมาธิ) ตั้งกายตรง
ดํารงสติเฉพาะหนา หวัง
อยูวา
“จิตของเรา ยังไมหลุดพนจากอาสวะทั้งหลาย
เพราะยังไมสิ้น
อุปาทานเพียงใด เราจักไมเลิกถอนการนั่งคูบัลลังกนี้เพียงนั้น”
ดังนี้.
สารีบุตร !
ปาโคสิงคสาลวัน พึงงามสงา เพราะมีภิกษุประเภทนี้เขาอาศัยอยูแล.
ผูขึงสายพิณพอเหมาะ๑
ดูกอนโสณะ ! เมื่อเธอเขาไปสูที่ลับหลีกเรนอยูแตผูเดียว
ความคิดได
เกิดขึ้นแกเธอวา
“สาวกของพระผูมีพระภาคเจาเหลาใด
ซึ่งปรารภความเพียร
อยูเราก็เปนผูหนึ่งในบรรดาสาวกเหลานั้น
ถึงอยางนั้น
จิต ของเราก็ยังหาพน
จากอาสวะเพราะไมถือมั่นไดไม.
อันที่จริง
โภคะในสกุลของเรา ก็ยังมีอยู
มากเราอาจจะใชสอยโภคะและบําเพ็ญบุญไดอยู,
ถากระนั้น
เราควรสึกไปใช
สอยโภคะ และบําเพ็ญบุญเอาจะดีกวา” ดังนี้
มิใชหรือ ?
“เปนเชนนั้นจริง
พระเจาขา.” พระโสณะทูลตอบ.
ดูกอนโสณะ ! เธอมีความคิดในเรื่องนี้
เปนอยางไร : เมื่อกอนแตครั้ง
เธอยังเปนคฤหัสถ เธอเชี่ยวชาญในเรื่องเสียงแหงสายพิณ
มิใชหรือ ?
“เปนเชนนี้
พระเจาขา”
ดูกอนโสณะ ! เธอจะสําคัญขอนี้เปนไฉน
: เมื่อใด
สายพิณของเธอขึง
ตึงเกินไป เมื่อนั้น
พิณของเธอจะมีเสียงไพเราะนาฟงหรือ จะใชการไดหรือ ?
“ไมเปนเชนนั้น
พระเจาขา.”
ดูกอนโสณะ ! เธอจะสําคัญขอนี้เปนไฉน
: เมื่อใด
สายพิณของเธอ
ขึงหยอนเกินไป เมื่อนั้น
พิณของเธอจะมีเสียงไพเราะนาฟงหรือ จะใชการ
ไดหรือ ?
๑. บาลี พระพุทธภาษิต ฉกฺก. อํ ๒๒/๔๑๘/๓๒๖, ตรัสแกทานโสณะ ผูคิดจะลาสิกขา.