buddhawaj01.pdf

๕๖ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
อื่นยิ่งกวา
ดวยอาการอยางนี้.
เพราะฉะนั้น
ในเรื่องนี้
พวกเธอทั้งหลาย
พึงสําเหนียกใจไวดังนี้วา
“เราทั้งหลายจักไมเยื่อใยในลาภสักการะและเสียง
เยินยอที่เกิดขึ้น.
อนึ่ง
ลาภสักการะและเสียงเยินยอ ที่เกิดขึ้นแลว
ตองไมมา
หอหุมอยูที่จิตของเรา”.
ภิกษุ ท. ! พวกเธอทั้งหลายพึงสําเหนียกใจไวอยาง
นี้
แล.
เตาติดชนัก ๑
ภิกษุ ท. ! ลาภสักการะและเสียงเยินยอ เปนอันตรายที่ทารุณแสบเผ็ด
หยาบคาย ตอการบรรลุพระนิพพาน อันเปนธรรมเกษมจากโยคะ ไมมีธรรมอื่น
ยิ่งกวา.
ภิกษุ ท. ! เรื่องเคยมีมาแลวแตหนหลัง
: มีเตาพันธุเดียวกันจํานวน
มาก ฝูงหนึ่ง
อาศัยอยูนมนานในหวงน้ําลึกแหงหนึ่ง.
ครั้งนั้นเตาตัวหนึ่ง
ไดเขาไปหาเตาอีกตัวหนึ่งถึงที่อยู
แลวพูดวา “พอเตาเอย ! เจาอยาไดไปเที่ยว
หากินทางถิ่นโนนเลย”.
ภิกษุ ท. ! เตา (ตัวที่สอง)
ก็ยังขืนไปทางถิ่นนั้น.
ชาวประมงไดแทงเตาตัวนั้นดวยชนัก.
กาลตอมา เตา (ตัวที่สอง)
ไดเขาไปหา
เตา (ตัวที่หนึ่ง)
ถึงที่อยู.
เตา (ตัวที่หนึ่ง)
ไดเห็น เตา (ตัวที่สอง)
มาแตไกล,
ครั้นเห็นจึงกลาวทักวา
“พอเตา ! เจาไมไดไปเที่ยวหากินทางถิ่นโนนไมใช
หรือ ? ”
“พอเตา ! เราไดไปมาเสียแลว”.
“อยางไร พอเตา ! ก็เจาถูกแทงถูกตีมาบางไหม ?”
๑. บาลี พระพุทธภาษิต นิทาน. สํ. ๑๖/๒๖๗/๕๔๒-๕๔๔.