buddhawaj01.pdf

๘๖ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
ใจเขว ผิวพรรณแหงเกรียม. ครั้นเห็นแลว
เราไดกลาวกะภิกษุนั้นวา
“ภิกษุ ! เธออยาทําตัวใหเนาพอง. ตัวที่เนาพองสงกลิ่นเหม็นคาวคลุง
แลว แมลงวันจักไมตอมไมดูดนั้น
เปนไปไมได นะภิกษุ !” ดังนี้.
ภิกษุนั้น
ถูกเราทักอยางนี้
ก็เกิดความสลดขึ้นในใจ.
ครั้นพระผูมีพระภาคเจา
ตรัสดังนี้แลว
ภิกษุรูปหนึ่งไดทูลถามขึ้นวา
“อะไรเลาพระเจาขาชื่อวา
ของ
เนาพอง ? อะไรเลา ชื่อวา
กลิ่นเหม็นคาว
? อะไรเลา ชื่อวา
แมลงวัน ?”
“อภิชฌา นี่แหละภิกษุ
! ชื่อวา
ของเนาพอง, พยาบาท ชื่อวา
กลิ่นเหม็นคาว,
ความคิดที่เปนอกุศลลามก
ชื่อวา
แมลงวัน. ตัวที่เนา
พองสงกลิ่นเหม็นคาวคลุงแลว
แมลงวันจักไมตอมไมดูดนั้น
เปนไป
ไมได นะภิกษุ !” ดังนี้
แล.
ปาชาผีดิบ ๑
ภิกษุ ท. ! โทษหาอยางเหลานี้
เปนโทษในปาชาผีดิบ. หาอยาง
อะไรบาง ? หาอยาง คือ ปาชาผีดิบเปนที่ไมสะอาด,
มีกลิ่นเหม็น,
มีภัย
เฉพาะหนา, เปนที่พักอาศัยของพวกอมนุษยที่ดุราย,
และเปนที่ที่รองไห
พิไรร่ําของคนเปนจํานวนมาก.
โทษหาอยางเหลานี้
เปนโทษในปาชาผีดิบ.
๑. บาลี พระพุทธภาษิต ปฺจก. อํ. ๒๒/๒๙๘/๒๔๙.