buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๑ วาดวยการทุศีล ๗
“ราหุล ! กรรมทั้งหลาย
ก็เปนสิ่งที่บุคคลควรสอดสองพิจารณาดูแลว
ๆ
เลา ๆ เสียกอน จึงทําลงไปทางกาย, ทางวาจา, หรือทางใจ ฉันเดียวกับกระจก
เงานั้นเหมือนกัน”.
งูเปอนคูถ๑
ภิกษุ ท. ! นักบวชชนิดไร ที่ทุก
ๆ คนควรขยะแขยง ไมควรสมาคม
ไมควรคบ ไมควรเขาใกล ?
ภิกษุ ท. ! นักบวชบางคนในกรณีนี้
เปนคนทุศีล มีความเปนอยู
เลวทราม ไมสะอาด มีความประพฤติชนิดที่ตนเองนึกแลวก็กินแหนงตัวเอง
มีการกระทําที่ตองปกปดซอนเรน
ไมใชสมณะก็ปฏิญญาวาเปนสมณะ ไมใชคน
ประพฤติพรหมจรรยก็ปฏิญญาวาประพฤติพรหมจรรย เปนคนเนาใน เปยกแฉะ
มีสัญชาติหมักหมมเหมือนบอที่เทขยะมูลฝอย.
ภิกษุ ท. ! นักบวชชนิดนี้แล
ที่ทุก
ๆ คนควรขยะแขยง ไมควรสมาคม ไมควรคบ ไมควรเขาใกล. ขอนั้น
เพราะอะไร ? ภิกษุ ท. ! เพราะเหตุวา ถึงแมผูที่เขาใกลชิด
จะไมถือเอา
นักบวชชนิดนี้
เปนตัวอยางก็ตาม, แตวา เสียงล่ําลืออันเสื่อมเสียจะระบือ
ไปวา “คนคนนี ้ มีมิตรเลว มีเพื่อนทราม
มีเกลอลามก” ดังนี้.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือน งูที่ตกลงไปจมอยูในหลุมคูถ
กัดไมได
ก็จริงแล, แตมันอาจทําคนที่เขาไปชวยยกมันขึ้นจากหลุมคูถใหเปอนดวย
คูถได (ดวยการดิ้นของมัน)
นี้ฉันใด๒
; ภิกษุ ท. ! แมผูที่เขาใกลชิด
๑. บาลี พระพุทธภาษิต ติก. อํ. ๒๐/๑๕๘/๔๖๖, ตรัสแกภิกษุทั้งหลาย.
๒. อรรถกถา เปรียบความทุศีลกับหลุมคูถ, เปรียบนักบวชทุศีลกับงูที่จมอยูในหลุมคูถ,
เปรียบคนที่เขาไป
คบหาคนทุศีล กับคนที่เขาไปชวยยกงูขึ้นจากหลุมคูถ.