buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๙ วาดวยการเสียความเปนผูหลักผูใหญ
๑๘๑
ตนเอง, ไมสรรเสริญผูปฏิบัติในไตรสิกขา,
ไมชักจูงผูไมรักไตรสิกขา,
ไม
กลาวยกยองผูรักการปฏิบัติในไตรสิกขา
ตามเวลาที่ควรแกการยกยอง
ตามที่
เปนจริง ; กัสสปะ ! เราตถาคต ไมสรรเสิรญภิกษุเถระชนิดนี้.
ขอนั้นเพราะอะไร
? เพราะเหตุวา ภิกษุทั้งหลายจะไปหลงคบภิกษุ
เถระชนิดนั้นเขา
ดวยคิดวา “พระศาสดา สรรเสริญภิกษุชนิดนี้”
ดังนี้.
ภิกษุ
เหลาใดไปคบหาภิกษุเถระชนิดนั้นเขา
ก็จะถือเอาภิกษุเถระชนิดนั้น
เปน
ตัวอยางสืบไป ; การถือเอาภิกษุเถระชนิดนั้น
เปนตัวอยาง ยอมเปนทาง
ใหเกิดสิ่งอันไมเปนประโยชน
และเปนทุกข แกภิกษุเหลานั้นเอง
สิ้นกาลนาน.
กัสสปะ ! เพราะเหตุนั้น
เราจึงไมสรรเสริญภิกษุเถระชนิดนี้.
เถระพาล ๑
ภิกษุ ท. ! คนเราแมเปนผูเฒา
มีอายุ ๘๐, ๙๐, ๑๐๐ ป โดยกําเนิด
ก็ดี, แต เขามีคําพูด ไมเหมาะแกกาล, พูดไมจริง, พูดไมมีประโยชน,พูด
ไมเปนธรรม, พูดไมเปนวินัย, กลาววาจาไมมีที่ตั้ง
ไมมีที่อิง
ไมมีที่
สิ้นสุด
ไมประกอบดวยประโยชน ; คนผูนั้นยอมถึงการถูกนับวาเปน
“เถระ
ผูพาล”
โดยแท.
๑. บาลี พระพุทธภาษิต จตุกฺก. อํ. ๒๑/๒๘/๒๒, ตรัสแกภิกษุทั้งหลาย
ที่อชปาลนิโครธ
ริมฝงแมน้ํา
เนรัญชรา.