buddhawaj01.pdf

๑๔๐ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
สักการะและเสียงเยินยอ ใหเกิดขึ้นได.
เธอมีใจยินดีแลว มีความดําริเต็ม
รอบแลว ในลาภสักการะและเสียงเยินยอนั้น.
เธอทะนงตัวเพราะลาภ
สักการะและเสียงเยินยอนั้นวา
“เราเปนผูมีลาภสักการะและเสียงเยินยอ
สวน
ภิกษุอื่น
ๆ เหลานี้
ต่ําตอยนอยศักดิ์”
ดังนี้.
เธอนั้น
เมาอยู
มัวเมาอยู
ถึง
ความประมาทอยู
เพราะลาภสักการะและเสียงเยินยอนั้น.
เมื่อประมาทแลว
เธอก็อยูดวยความเปนอยูที่ดูแลวนาชัง.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนบุรุษ ผูตองการดวยแกนไม
เสาะหาแกนไม
เที่ยวคนหาแกนไมอยู
จนถึงตนไมใหญมีแกนแลว มองขามพนแกน, มอง
ขามพนกระพี้,
มองขามพนเปลือกสด, มองขามพนสะเก็ดแหงตามผิวเปลือก,
เด็ดเอาใบออนที่ปลายกิ่งถือไป
ดวยเขาใจวา นี่แกนไม.
บุรุษมีตาดี เห็น
คนนั้นเขาแลว
ก็กลาววา “ผูเจริญคนนี้
ชางไมรูจักแกน,
ไมรูจักกระพี้,
ไมรูจักเปลือกสด,
ไมรูจักสะเก็ดแหงตามผิวเปลือก,
ไมรูจักใบออนที่ปลายกิ่ง.
จริงดังวา ผูเจริญคนนี้
ตองการแกนไม เสาะหาแกนไม เที่ยวคนหาแกนไม
จนถึงตนไมใหญมีแกนแลว ก็มองขามพนแกน, ขามพนกระพี้,
ขามพน
เปลือกสด, ขามพนสะเก็ดแหงตามผิวเปลือก, ไปเด็ดเอาใบออนที่ปลายกิ่ง
ถือไป ดวยเขาใจวา นี่แกนไม
; สิ่งที่เขาจะตองทําดวยแกนไม
จักไมสําเร็จ
ประโยชนเลย” ดังนี้
; ฉันใดก็ฉันนั้น.
ภิกษุ ท. ! เราเรียกคนบวชชนิดนี้วา
ไดถือเอาพรหมจรรย ตรงใบออนที่ปลายกิ่งของมัน
และเขาถึงที ่สุด
ของพรหมจรรย ดวยการกระทําเพียงใหลาภสักการะและเสียงเยินยอเกิดขึ้น
เทานั้นเอง.