buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๑๐ วาดวยการมีศีล ๒๓๑
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงเปนโอปปาติกะ เพราะ
ความสิ้นไปแหงสังโยชนเบื้องต่ําหา
พึงปรินิพพานในภพนั้น
ไมกลับจากโลก
นั้นเปนธรรมดา”
ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงแสดงอิทธิวิธีอยางตาง ๆ
ได _ _” ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงมีทิพยโสต _ _”ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราใครครวญแลว พึงรูจิตของ
สัตวเหลาอื่น
ของบุคคลเหลาอื่น
ดวยจิตของตน _ _” ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงตามระลึกถึงภพที่เคยอยูใน
กาลกอนไดหลาย ๆ อยาง _ _” ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงเห็นสัตวทั้งหลายดวยจักษุ
ทิพยอันหมดจดเกินจักษุสามัญของมนุษย_ _” ดังนี้ก็ดี,
_ _ _ฯลฯ_ _ _
ภิกษุ ท. ! ถาภิกษุหากจํานง วา “เราพึงทําใหแจงเจโตวิมุตติ ปญญา-
วิมุตติ อันหาอาสวะมิได เพราะความสิ้นไปแหงอาสวะทั้งหลาย
ดวยปญญา
อันยิ่งเอง
ในทิฏฐธรรมเทียว เขาถึงแลวแลอยู”
ดังนี้ก็ดี,
เธอพึงทําให
บริบูรณในศีลทั้งหลาย
พึงตามประกอบในธรรมเปนเครื่องสงบแหงจิตใน
ภายใน เปนผูไมเหินหางในฌาน
ประกอบพรอมแลวดวยวิปสสนา และใหวัตร
แหงผูอยูสุญญาคารทั้งหลายเจริญงอกงามเถิด.
คําใดที่เราผูตถาคตกลาวแลววา
“ภิกษุ ท. ! เธอทั้งหลาย
จงมีศีลสมบูรณ
มีปาติโมกขสมบูรณอยูเถิด.
เธอทั้งหลาย
จงสํารวมดวยปาติโมกขสังวร
สมบูรณดวยมรรยาทและโคจรอยูเถิด
; จงเปนผูเห็นเปนภัยในโทษทั้งหลายที่
มีประมาณเล็กนอย สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายเถิด”
ดังนี้
; คํานั้นอัน
เราตถาคตอาศัยเหตุผลดังกลาวนี้แล
จึงไดกลาวแลว.