buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๘ วาดวยพิษสงทางใจ ๑๕๗
ผูเห็นแตจะทะเลาะวิวาท๑
ภิกษุ ท. ! พอที ! พวกเธอทั้งหลาย
อยาหมายมั่นกันเลย,
อยา
ทะเลาะกันเลย, อยาโตเถียงกันเลย อยาวิวาทกันเลย (ดังนี้ถึง
๒-๓ ครั้ง).
เมื่อตรัสอยางนี้แลว
มีภิกษุบางรูปทูลขึ้นวา
“ขาแตพระผูมีพระภาคเจาผูเปนธรรมสามี
!
ขอพระองคจงหยุดไวกอนเถิด พระเจาขา ! ขอจงทรงขวนขวายนอยเถิด พระเจาขา ! ขาแตพระ
ผูมีพระภาคเจา
! ขอจงทรงประกอบในสุขวิหารในทิฏฐธรรม อยูเถิด
พระเจาขา ! พวก
ขาพระองคทั้งหลายจักทําใหเห็นดําเห็นแดงกัน
ดวยการหมายมั่นกัน
ดวยการทะเลาะกัน ดวย
การโตเถียงกันดวยการวิวาทกัน อันนี้เอง”
ดังนี้.
กาลนั้นแล
ในเวลาเชา พระผูมีพระภาคเจา
ทรงครองจีวร ถือบาตร เสด็จเขาไปสูเมือง
โกสัมพี เพื่อบิณฑบาต.
ครั้นทรงเที่ยวบิณฑบาตในเมืองโกสัมพีแลว
ภายหลังภัตตกาล กลับจาก
บิณฑบาตแลว ทรงเก็บบริกขารขึ้นมาถือไว
แลวประทับยืน ตรัสคาถานี้วา
:-
“คนไพร ๆ ดวยกัน สงเสียงเอ็ดตะโร แตหามีคนไหนสําคัญ
ตัววา เปนพาลไม. เมื่อหมูแตกกัน
ก็หาไดมีใครรูสึกเปนอยางอื่น
ใหดีขึ้นไปกวานั้นไดไม.
พวกบัณฑิตลืมตัว สมัครที่จะพูดตามทางที่ตนปรารถนาจะพูด
อยางไร ก็พูดพลามไปอยางนั้น
หาไดนําพาถึงกิเลสที่เปนเหตุแหงการ
ทะเลาะกันไม.”
๑. บาลี พระพุทธภาษิต อุปกกิเลสสูตร อุปริ. ม. ๑๔/๒๙๕/๔๔๐, ตรัสแกภิกษุทั้งหลายผูทิ่มแทงกัน
ดวยหอกคือปาก จนภิกษุรูปหนึ่ง
ทูลขอรองใหพระผูมีพระภาคเจาเสด็จไประงับเหตุ
ณ ที่โฆสิตาราม
ใกลเมืองโกสัมพี.