buddhawaj01.pdf

๓๕๔ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
“ขาแตพระผูมีพระภาคเจา,
ถึงเวลาแลว, ขาแตพระสุคตเจา ! ถึงเวลาสมควรแลว ที่พระ
ผูมีพระภาคเจา
จะพึงแสดงธรรมโดยยอก็ตาม โดยพิสดารก็ตามทั้งโดยยอและพิสดารก็ตาม,
ผูรูธรรม
จักมีเปนแน ” ทานพระสารีบุตร กราบทูลขอรอง.
สารีบุตร ! เพราะฉะนั้น
ในเรื่องนี้
เธอทั้งหลาย
พึงสําเหนียกใจไววา
“อหังการ (ความถือวาเรา) มมังการ (ความถือวาของเรา) อันเปนมานานุสัย
(กิเลสที่สะสมอยูในสันดานคือมานะ)
จักตองไมเกิดขึ้น
เพราะเหตุแหงกาย
อันมีวิญญาณนี้,
และจักตองไมเกิดขึ้น
เพราะเหตุแหงสิ่งอื่นที่เห็นอยูในภาย-
นอกทั้งสิ้น
; ก็เมื่อภิกษุเขาถึง
เจโตวิมุตติปญญาวิมุตติ อันใดอยู
อหังการ
มมังการ อันเปนมานานุสัย จักไมมี, เราทั้งหลาย
จักเขาถึงเจโตวิมุตติปญญา--
วิมุตติ อันนั้นแลวแลอยู”
ดังนี้.
สารีบุตร ! เธอทั้งหลาย
พึงสําเหนียกใจไว
อยางนี้เถิด.
สารีบุตร ! เมื่อใดแล
ภิกษุ ไมมีอหังการ มมังการ อันเปนมานานุสัย
อันเกิดขึ้นเพราะเหตุแหงกายอันมีวิญญาณนี้,
และ ไมมีอหังการ มมังการ อันเปน
มานานุสัย อันเกิดขึ้นเพราะเหตุแหงสิ่งอื่นที่เห็นอยูในภายนอกทั้งสิ้น
; และเมื่อเธอ
เขาถึง เจโตวิมุตติปญญาวิมุตติ อันใดอยู
อหังการ มมังการ อันเปนมานานุสัย
จักไมมี, เธอ เขาถึง เจโตวิมุตติปญญาวิมุตติ อันนั้นแลวแลอยู
; สารีบุตร !
เมื่อนั้น,
ภิกษุนี้
เราเรียกวา ตัดตัณหาไดแลว, รื้อสัญโญชนเสียแลว,
ทําที่สุดแหงทุกขได
เพราะรูจักหนาตาของมานะอยางถูกตองแลว.