buddhawaj01.pdf

หมวดที่
๗ วาดวยการลืมคําปฏิญาณ ๑๓๙
การทําที่สุดแหงกองทุกขทั้งสิ้นนี้
จะปรากฏมีได” ดังนี้.
ครั้นบวชแลว
เวลา
เชาเธอครองจีวร ถือบาตร เขาไปบิณฑบาต ในยานหมูบานหรือนิคม
ไมรักษากายไมรักษาวาจา ไมรักษาจิต ไมกําหนดสติ ไมสํารวมอินทรีย.
ในที่นั้น
ๆ เธอไดเห็นมาตุคาม (หญิงชาวบาน) ที่หมชั่วนุงชั่ว,
เมื่อเธอเห็น
มาตุคามที่หมชั่วนุงชั่ว
ราคะก็เสียบแทงจิตของเธอ ; เธอมีจิตถูกราคะเสียบ
แทงแลว ก็บอกเลิกสิกขา หมุนกลับคืนไปสูเพศต่ําแหงคฤหัสถ.
ภิกษุ ท. ! ภิกษุชนิดนี้
เรียกวา ผูกลัวภัย
อันเกิดแตปลาราย แลวจึง
บอกเลิกสิกขา หมุนกลับคืนไปสูเพศต่ําแหงคฤหัสถ.
ภิกษุ ท. ! คําวา ภัย อันเกิดแตปลารายนี้
เปนคําแทนชื่อสําหรับเรียก
มาตุคาม (หญิงชาวบาน).
ภิกษุ ท. ! นี้
เรียกวา ภัย อันเกิดแตปลาราย แล.
เห็นยอดออน ๆ วาเปนแกน ๑
ภิกษุ ท. ! ในกรณีนี้คือ
กุลบุตรบางคนมีศรัทธา ออกบวชจากเรือน
ไมเกี่ยวของดวยเรือน
เพราะคิดเห็นวา “เราถูกความเกิด ความแก ความตาย
ความโศก ความร่ําไรรําพัน
ความทุกขกาย ความทุกขใจ ความคับแคนใจ
ครอบงําเอาแลว เปนคนตกอยูในกองทุกข
มีทุกขอยูเฉพาะหนาแลว
ทําไฉน
การทําที่สุดแหงกองทุกขทั้งสิ้นนี้
จะปรากฏมีได” ดังนี้.
ครั้นคิดอยางนี้แลว
กุลบุตรนั้น
จึงออกจากเรือนดวยศรัทธา, ครั้นบวชแลว
สามารถทําลาภ
๑. บาลี พระพุทธภาษิต มหาสาโรปมสูตร มู. ม. ๑๒/๓๖๒/๓๔๗, ตรัสแกภิกษุทั้งหลาย
ที่ภูเขา
คิชฌกูฏ ใกลนครราชคฤห.