buddhawaj01.pdf

๒๑๖ ขุมทรัพยจากพระโอษฐ
เมื่อมีศีลควรสงตนไปในแนวเผากิเลส๑
ภิกษุ ท. ! พวกเธอทั้งหลาย
จงเปนผูมีศีลสมบูรณ
มีปาติโมกข
สมบูรณอยูเถิด,
จงเปนผูสํารวมในปาติโมกขสังวร
มีมรรยาทและโคจร
สมบูรณอยูเถิด,
จงมีปรกติเห็นเปนภัยในโทษทั้งหลายซึ่งมีประมาณเล็กนอย
สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายเถิด.
ภิกษุ ท. ! เมื่อพวกเธอทั้งหลาย
สมบูรณดวยศีลเชนนั้นแลว
อะไรเลา
เปนกิจที่พวกเธอจะตองทําใหยิ่ง
ๆ ขึ้นไป
?
ภิกษุ ท. ! เมื่อภิกษุเดินอยูก็ตาม,
ยืนอยูก็ตาม,
นั่งอยูก็ตาม,
นอน
ตื่นอยูก็ตาม,
อภิชฌาและพยาบาทของภิกษุนั้นก็ปราศจากไปแลว,
ถีนมิทธะ,
อุทธัจจกุกกุจจะ, วิจิกิจฉาของเธอก็ละไดแลว, ความเพียรก็ปรารภแลวไม
ยอหยอน, สติก็ตั้งมั่นไมฟนเฟอน,
กายก็รํางับไมกระสับกระสาย, จิตก็ตั้งมั่น
เปนหนึ่งแน
; ภิกษุ ท. ! ภิกษุที่เปนไดเชนนี้
แมจะเดินอยูก็ตาม
ยืนอยูก็ตาม
นั่งอยูก็ตาม
นอนตื่นอยูก็ตาม,
เราเรียกวา “ผูมีความเพียรเผากิเลส,
มีความ
กลัวตอโทษแหงวัฏฏะ, เปนผูปรารถความเพียรติดตอสม่ําเสมอเปนนิจ,
เปน
ผูมีตนสงไปในแนวแหงความหลุดพนตลอดเวลา”
ดังนี้.
อริยกันตศีล ๒
ภิกษุ ท. ! อริยสาวกในธรรมวินัยนี้
เปนผูประกอบพรอมแลวดวย
ศีลทั้งหลายอันเปนศีลที่พระอริยเจาพอใจ,
คือ ไมขาด ไมทะลุ ไมดาง
๑. บาลี พระพุทธภาษิต จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๘/๑๒.
๒. บาลี พระพุทธภาษิต มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๒๙/๑๔๑๒, ตรัสแกภิกษุทั้งหลาย
ที่เชตวัน.