صحنه معاصر - ویژه‌ نامه هنر و سرمایه

صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ویژه نامه هبرنبرر و سرمایه
بیایید ‏لحللححظه ای درباره ی هبرنبرر پیش از جنگ جهابىنبىی اول بیاندیشیم.‏ گرایش غالب امبرپبررسیونیسم
بود که در فرانسه در دهه ی آخر قرن ١٩ متولد شده بود.‏ من شخصاً‏ امبرپبررسیونیسم را دوست
دارم.‏ ایده ی جهابىنبىی آسوده و آرام را منتقل می کند،‏ جهابىنبىی از گل ها و آفتاب و پیک نیک در
علفزار.‏ پس از جنگ جهابىنبىی اول چگونه هبرنبررمندان می توانستند به چنبنیبنن جهابىنبىی بازگردند؟ چگونه
می توانستند حبىتبىی ‏[امکان]‏ آن را در نظر بگبریبررند؟
ا گر به نقاشی های اولیه ی پیکاسو نگاه کنید،‏ به تصویر درآمدن جهان مردم به حاشیه رانده
شده ی فقبریبرر را می بینید که با کمالىللىی تکنیکی و درکی از توده ها ابجنبججام شده است.‏ یک نقاشی را در
نظر دارم،‏ از دخبرتبرری بندباز بر روی یک توپ بزرگ.‏ در پیش زمینه مرد عظیم الحللحجثه ی
ورزشکاری با بازوان ستبرببرر بر روی یک بلوک بزرگ نشسته است.‏ دخبرتبرر به نظر می رسد که به
‏بجنبجحوی شناور است،‏ به نظر می رسد که بر جاذبه غلبه کرده است.‏ در حالىللىی که اجزاء دیگر حس
توده ای سنگبنیبنن و نبریبرروی جاذبه را که به پایبنیبنن می کشد القاء می کنند.‏
این وجه تکنیکی و تقریباً‏ هندسی به تدرتحیتحج حیات خود را در پیش می گبریبررد و مکتبىببىی جدید
می سازد.‏ پیکر انسان به صوربىتبىی عادی که عادت کرده ابمیبمم آن را رئالیسم توصیف کنیم ‏بمنبممایش
داده ‏بمنبممی شود.‏ فرم انسابىنبىی از زوایای ‏مجممجختلف نشان داده می شود،‏ به ‏بجنبجحوی که در زندگی روزمره
‏ممممممکن نبود.‏ ‏ممممممکن است کسی بگوید که این هبرنبرر نیست.‏ مردم این گونه نیستند؛ چطور می شود
یک پا آبجنبججا باشد و یک دست اینجا و صورت رو به هر دو طرف باشد؟
هرچند،‏ هدف هبرنبرر ‏‐همھهممانند فلسفه‐‏ تنها این نیست که چبریبرزها را ‏همھهممان طور که هستند ‏‐یا به نظر
می رسند باشند‐‏ منتقل کند.‏ وظیفه ی واقعی هر دو،‏ هم هبرنبرر و هم فلسفه این است که به دنیای
ماورای ظاهر رسوخ کرده،‏ نقاب را بدرد و واقعیت و مردم را آنگونه که واقعاً‏ هستند نشان
دهد.‏
می دانید،‏ این پیکاسو نبود که شروع به تقسیم انسان به اجزاء تشکیل دهنده اش کرد.‏ در
دوران ١٩١۴ تا ١٩١٨ میلیون ها انسان در پوشش یونیفرم توسط تیغ و مواد منفجره ی قوی به
اجزاء تشکیل دهنده شان تکه تکه شدند.‏ ا گر این هبرنبرر تکان دهنده است،‏ بسیار کمبرتبرر از
جامعه ی قرن ٢٠ و ٢١ تکان دهنده است.‏
یک نقاشی مشخص از پیکاسو را در نظر دارم که نامش ‏«پرتره ی یک بانو»‏ است.‏ لطفاً‏ توجه
داشته باشید،‏ نه پرتره ی یک زن،‏ بلکه پرتره ی یک بانو.‏ تصویر پیکر زبىنبىی است که اعضاء جنسی
او به شدت اغراق شده اند،‏ پستان ها و مابقی،‏ و ا گر نگاه کنید،‏ این پیکر دست ندارد.‏ چرا این
!72