SZKOŁA PILOTAŻU PODSTAWOWEGO RODA MACHADO

LEKCJA 6: LĄDOWANIE
Rysunek 6-1.
jest to, że uderzylibyście w pas z takim
impetem, że wyrąbalibyście niewielką
kopalnię odkrywkową węgla brunatnego,
jeśli taki by tam był. Pomijając sam fakt
uderzenia, byłoby to prawie idealne
lądowanie. To, czego wam zabrakło
w waszym teoretycznym lądowaniu, to
faza nazywana załamaniem.
Faktycznie nie chcemy wlatywać naszym
samolotem w ziemię. W związku z tym
załamujemy tor lotu tuż przed przyziemieniem.
Załamanie nie oznacza, że
wysiadamy z samolotu i ręcznie łamiemy
nieistniejący fizycznie tor lotu. Tam nie
ma żadnych torów, a tylko linia, po której
poruszał się nasz samolot. Manewr,
o którym mowa, polega na zmianie kąta
podejścia do lądowania i wypłaszczeniu
naszej drogi, aby samolot zaczął lecieć
mniej więcej równolegle do ziemi. Załamywać
musimy zacząć na wysokości 10
– 15 stóp (3 –5 m) ponad pasem. Jak
już wspomniałem, sekretem dobrego
lądowania jest pozwolenie wykonania
maksimum pracy samemu samolotowi.
Jeśli samolot jest wyważony tak, by
leciał z odpowiednią prędkością, to tak
naprawdę nie będziecie mieli wiele do
roboty, poza utrzymywaniem tej konfiguracji
robiąc niewielkie poprawki mocą
i trzymając skrzydła poziomo. Jeśli
utrzymaliście się na osi pasa, to samolot
wyląduje prawie samodzielnie.
A teraz nieco szczegółów.
Lądowanie w szczegółach
Po pierwsze, odpowiedzmy sobie na
pytanie, dlaczego wygrałem taką, a nie
inną prędkość do podejścia do lądowania.
Podejście do lądowania to faza lądowania,
w czasie której samolot zbliża się już do
pasa będąc na jego osi, czyli ustawiony
w tym samym kierunku, co pas i celujący
w niego. Zazwyczaj piloci wykonują podejście
z prędkością o 30% wyższą od
prędkości przeciągnięcia. W naszym
przypadku w konfiguracji gładkiej (czyli
bez klap) prędkość przeciągnięcia wynosi
50 węzłów, a 30% od tego to 15 węzłów
Szkoła pilotażu podstawowego | 67