Download de pdf van het jaarboek. - Wiardi Beckman Stichting

Van ruimtelijke planning vernam men dan ook betrekkelijk
weinig in deze jaren. Niet een plan, maar het democratische
karakter van de besluitvorming stond voorop. Het ging erom
dat iedereen aan bod kwam bij de verdeling van de bestaande
ruimte. Met name gold dit voor de bewoners van oude w ijken,
die in vorige decennia niet aan bod waren gekomen.
Bouwen voor de buurt derhalve. Maar ook bij de inrichting
van stadscentra moesten de ruimteclaims billijker worden
verdeeld, moesten ook andere dan economische functies aandacht
krijgen.
Bij deze democratiserings- en inhaaloperatie bestond weinig
behoefte aan het ontwerpen van nieuwe ruimtelijke patronen.
Sterker: er bestond een afkeer van alles wat een inbreuk
betekende op bestaande structuren en patronen. De
doctrine ‘het primaat aan de politiek’ was sterk bepalend voor
de bestuursstijl. Dit leidde er onder meer toe dat de betrekkingen
met het bedrijfsleven en met particuliere investeerders
weinig hartelijk waren. Het zijn de jaren waarin voorzitters
van Kamers van Koophandel zich periodiek beklagen over de
‘eenzijdigheid’ van het gemeentelijk beleid, dat geen rekening
heet te houden met de belangen van het bedrijfsleven. O ok bij
de realisering van plannen bestaat er bij de bestuurders een
sterke voorkeur voor publieke investeringen. Door het primaat
van de politiek zijn ook de deskundigen, de experts en
de diensthoofden uit het ambtelijk apparaat van hun voetstuk
gevallen. In de jaren zeventig zijn de politici de smaakmakers
geworden.
De ruimtelijke planning mocht dan op een laag pitje staan,
op een ander terrein, het welzijn, zou de overheid er nieuwe
plantaken bij krijgen. Het particulier initiatief had gaandeweg
een steeds sterker beroep moeten doen op de overheid voor de
financiering van welzijnsvoorzieningen. Deze kregen daardoor
steeds meer het karakter van publieke voorzieningen,
waarvoor dan ook het materiële gelijkheidsbeginsel zou dienen
te gelden. De verantwoordelijkheid voor de kwaliteit en
90